Συνεντεύξεις
«Θα ήμουν δυστυχισμένη εάν έμενα στους Μπλε»
Το όνομά της μπορεί να μην σας λέει πολλά. Ίσως ούτε το πρόσωπό της. Πιστέψτε με, όμως, αυτό δεν την ενδιαφέρει ποσώς. Τη νοιάζει μόνο να προκαλεί αισθήματα με τη φωνή της. Και το καταφέρνει πάρα πολύ καλά. Πόσοι δεν κλάψαμε με το «Φοβάμαι… μην ακούς τι λέω» ή δεν χορέψαμε το «Νιώθω ενοχές»; Ναι, είναι αυτή η υπέροχη φωνή που απογείωσε πριν από δεκαπέντε χρόνια το ροκ συγκρότημα Μπλε. Είναι η πιο ασυμβίβαστη φωνή της ροκ στην Ελλάδα. Τι λέω; Αν η ροκ είναι η μουσική της αμφισβήτησης, τότε η Θεοδοσία Τσάτσου είναι η πιο άξια εκπρόσωπός της. Τη συνάντησα στα καμαρίνια του Barel House, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή. Με άφησε άφωνη!!! Ο λόγος της είναι όπως και η μουσική της. Έξω από φόρμες, κοινωνικά κατεστημένα και καθωσπρεπισμούς. Όσο δε, και εάν θέλει να περνά απαρατήρητη, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, όπως θα αντιληφθείτε.
>
Έχετε καιρό να έρθετε;
Ναι. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα κατά πόσον μια τραγουδίστρια σαν και μένα θα ήτανε αποδεκτή τόσο εύκολα από το κοινό της Κύπρου. Είδα ότι υπάρχει κοινό και αισθάνομαι καλά εδώ, επειδή είμαι από την Αυστραλία. Βλέπω πολλά γλυκά πράγματα να συμβαίνουν γύρω-γύρω. Νιώθω λίγο home. Είχα λίγο άγχος στην αρχή αλλά νοιώθω καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα. Είστε ένα κοινό που δεν ανοίγεται εύκολα αλλά είμαι και εγώ μια τραγουδίστρια που μπορεί να τρομάζω λίγο στην αρχή. (γέλια)
>
Σπουδάσατε μουσική αλλά και θέατρο στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος.
Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να ακολουθήσω αυτό το δρόμο αλλά είδα ότι είναι πολύ επίπονες οι ακροάσεις. Και επειδή έβλεπα και τους φίλους μου που ακόμα ταλαιπωρούνται, δεν ήθελα να μπω σ’ αυτή τη διαδικασία. Μετά είδα τι σημαίνει να κρατήσεις ένα ρόλο για πολύ καιρό. Φοβήθηκα ότι θα χάσω και τον εαυτό μου. Έτσι πήγα σε ένα πιάνο μπαρ μια μέρα, πήρα ένα μικρόφωνο και άρχισα να τραγουδάω εκεί κάθε Παρασκευή.
>
Έχετε σπουδάσει και Αγγλική φιλολογία.
Βέβαια, έτσι έβγαζα το χαρτζιλίκι μου.
>
Και το ’96 μπήκαν στη ζωή σας οι Μπλε.
Είδες πώς εμφανίστηκαν στη ζωή μου από το πουθενά; Δεν υπήρχαν οι Μπλε. Εμφανίστηκε ο Παπαποστόλου και μαζί κάναμε τους Μπλε. Έγιναν όλα πολύ γρήγορα. Με την πρώτη συνάντηση κλείστηκε ένα ραντεβού και πήγα την άλλη μέρα και έκανα ένα demo. Τις «Ενοχές». Το demo αυτό δόθηκε σε ένα σταθμό στη Θεσσαλονίκη και έγινε τραγούδι της εβδομάδας. Τα πράγματα άλλαξαν ξαφνικά, σε μια εβδομάδα. Πήγα για πλάκα και άλλαξε όλη μου η ζωή. Δεν ήμουν συντονισμένη στο να γίνω διάσημη στην Ελλάδα. Έγινε, και δυστυχώς, δεν μπόρεσα να το αποφύγω (γέλια).
>
Ωστόσο δεν συμβιβαστήκατε στην επιτυχία και τον επόμενο χρόνο φύγατε από τους ΜΠΛΕ.
Η αλήθεια είναι ότι τρομοκρατήθηκα. Έγιναν όλα πολύ γρήγορα. Με πήρε η μπάλα της διασημότητας σε ένα βαθμό που δεν περίμενα. Ζούσα στη Θεσσαλονίκη πολύ απλή και χαλαρή ζωή με τους φίλους μου και είχα σκοπό να κάνω πιο θεατρικά-μουσικά πράγματα σε ένα χώρο που άνοιξα με φίλους. Μου ανέτρεψε τη ζωή μου και στην πορεία δεν μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε ούτε εγώ ούτε οι υπόλοιποι, το θέμα της διασημότητας. Αποφάσισα να παραιτηθώ γιατί ήθελα να γράψω μουσική και δεν ήθελα να είμαι απλά η τραγουδίστρια μιας μπάντας. Μου αφαίρεσαν αυτό το δικαίωμα τα παιδιά και έτσι είπα γεια.
>
Μετανιώσατε;
Δεν μετανιώνω ποτέ, για τίποτα που κάνω. Είμαι συνειδητή σε ότι και αν κάνω, ασχέτως αν με πονάει επειδή έτσι θα ωριμάσω ως προς την πνευματική μου κατεύθυνση στη ζωή.
>
Ίσως αν μένατε στους Μπλε να ήσασταν…
Πολύ δυστυχισμένη…
>
Και με πιο πολλά χρήματα ίσως…
Μπα, μην το λες αυτό. Ένα ροκ συγκρότημα στην Ελλάδα μπορεί να είναι διάσημο αλλά οι πωλήσεις και αυτά που σου δίνει μια εταιρεία δεν έχουν καμία σχέση με τα λεφτά που βγάζουνε κάποιοι άλλοι κύριοι και κυρίες του ελληνικού πενταγράμμου.
>
Δεν μπορείτε με τίποτα να συμβιβαστείτε με τη λογική των εταιρειών και του συστήματος γύρω από αυτές, έτσι; Στον τελευταίο σας δίσκο το «Α-ΓΑΠΗΣΟΥ» αναλάβατε εσείς την παραγωγή και την προώθηση.
Μετά από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες σε δισκογραφικές εταιρείες, αν και μου έδωσαν την ευκαιρία να κάνω τα δικά μου πράγματα, είδα ότι δεν μπορώ, ή μάλλον δεν θέλω να συντονιστώ με το σύστημα. Έκανα μια δική μου απόπειρα. Νιώθω καλά γι’ αυτό. Θεωρώ ότι αυτή την εποχή, που τα πράγματα καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας δεν μπορούμε να συντονιζόμαστε με παλιές αξίες. Πρέπει να τις ξεφορτωνόμαστε σιγά-σιγά.
>
Με αυτόν τον τρόπο, όμως, δεν καταδικάζετε τον εαυτό σας στην αφάνεια;
Όχι, γιατί ούτως ή άλλως το δικό μου επάγγελμα είναι αόρατο. Εσύ μ’ ακούς και με αφουγκράζεσαι. Μπορεί να μην θυμάσαι τη φάτσα μου και τ’ όνομά μου, αλλά μπορεί να θυμάσαι το συναίσθημα που μπορεί να σου προκάλεσε η φωνή μου. Εγώ είμαι του αόρατου κόσμου.
>
Στο δίσκο Α-ΓΑΠΗΣΟΥ πειραματιστήκατε και κάνατε το μπουζούκι ροκ όργανο.
Πειραματίστηκα γιατί αποφάσισα να κάνω το μπουζούκι να συντονιστεί με τη Θεοδοσία. Δεν είναι ότι σνόμπαρα το μπουζούκι αλλά δεν αποδεχόμουνα το δράμα που εξέπεμπε. Βασικά αυτός ο δίσκος είναι γραμμένος για τον Έλληνα. Έχω πει πως είναι ο τελευταίος μου δίσκος. Γι’αυτό είναι τόσο μαύρος.
>
Τα παρατάτε δηλαδή;
Όχι, δεν τα παρατάω. Το να μην κάνεις άλλο δίσκο αυτή την εποχή ίσα ίσα είναι μια συνειδητή στάση ζωής. Μπορεί και να ξανακάνω κάτι αλλά…
>
Έχετε πει σε πρόσφατή σας συνέντευξη ότι θέλετε να εγκαταλείψετε την Ελλάδα και να πάτε πίσω στην Αυστραλία.
Και βέβαια το σκέφτομαι. Η Αυστραλία είναι home. Είναι πολύ δύσκολο για μια γυναίκα να υπάρχει στην Ελλάδα και να μην ζει για τους άλλους αλλά για τον εαυτό της. Χρειάζεται να κάνεις καθημερινή μάχη για να το κερδίσεις αυτό και είναι κουραστικό. Όταν ήρθα στην Ελλάδα ήμουν πολύ χαρούμενη, όμως μετά κατάλαβα γιατί μας βρίζαν στην Αυστραλία. Ζούμε πολύ στην οργή, ζούμε πολύ για τους άλλους. Νιώθω μετανάστρια στην Ελλάδα.
>
Βιώσατε ρατσισμό δηλαδή;
Πολύ έντονα και αυτό γιατί είμαι διαφορετική. Αυτό είναι σαν ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσεις. Μου λένε «δεν ταιριάζεις με κανένα βρε παιδί μου εσύ. Πώς να σε πουλήσω τώρα, με τον Πλούταρχο;»
>
Έχετε γράψει στο Απόψε δεν θα κοιμηθώ «Κι όλο στα ίδια μένω και από μέσα μου πεθαίνω μέσα στα λόγια τα μεγάλα». Ταιριάζει πολύ σε όλα αυτά που περνάνε οι Έλληνες τον τελευταίο καιρό.
Αυτή είναι η Ελλάδα. Αυτή η υπέροχη χώρα, αυτός ο θαυμαστός και μαγικός τόπος, ο οποίος έχει καταποντιστεί από την οργή του νεοέλληνα. Από το λίγο του νεοέλληνα.
>
Αυτή η οργή όπως εκφράζεται μέσα από τις πορείες των Αγανακτισμένων δεν σας εκφράζει;
Καθόλου γιατί φτάσαμε στην άκρη του γκρεμού για να αγανακτήσουμε. Έχω πάει σε μια πορεία για να δω τι παίζει. Είμαι, όμως, υπέρ της σιωπηλής επανάστασης.
>
Πώς μπορεί η σιωπή να οδηγήσει σε αλλαγή;
Μόνο αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγή. Όχι η σιωπή σ’ αυτά που συμβαίνουν, αλλά η σιωπή στον τρόπο που αξιολογούμε και βλέπουμε τα πράγματα. Χρειάζεται μια ολική επαναφορά στην αρχική αξία της ζωής και αυτού του κόσμου.
>
Στο μέλλον που βλέπετε τη Θεοδοσία;
Δεν ξέρω εάν αυτό είναι κακό, αλλά δεν πάω στο μέλλον. Η Ελλάδα με έμαθε να ζω το παρόν γιατί το μέλλον είναι ψέμα. Σε κάνει να ονειρεύεσαι και να φαντάζεσαι πράγματα τα οποία δε θα συμβούν ποτέ. Δεν πιστεύω στην ελπίδα. Η ελπίδα είναι κάτι που δημιουργήθηκε από τη θρησκεία. Οι ελεύθερες ψυχές δεν ελπίζουν. Πιστεύουν και πράττουν.
>
Ποιους συνάδελφούς σας θαυμάζετε;
Θαυμάζω πολύ το παιδί σας, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Γιάννη Αγγελάκα. Θαυμάζω φωνές σαν της Χαρούλας Αλεξίου και του Δημήτρη Μητροπάνου. Μεγάλωσα με Μοσχολιού και Ζαμπέττα. Λατρεύω την ελληνική μουσική, απλά με θλίβει το πως την έχουν χειριστεί οι εταιρείες και η τηλεόραση.
>
Η τραγουδίστρια των Μπλε η Τζώρτζια σας αρέσει;
Όχι.
>
Γιατί;
Έτσι.
Μετά από αυτή την απάντηση έκλεισα το μαγνητοφωνάκι. «Τώρα αυτό να το βάλω;» τη ρώτησα. «Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην λέμε αυτά που πιστεύουμε», απαντάει στα Αγγλικά. Αμέσως μετά βγαίνει στη σκηνή του BAREL. Μοναδική εμπειρία! Γεμάτη αυθεντικούς ήχους και εικόνες από την εκρηκτική παρουσία της. Μοναδική συναυλία και για τα δεδομένα της Λάρνακας.