Συνεντεύξεις
«Επιτέλους, μπορεί κάποιος να πει την αλήθεια;»
>
Που βρίσκεσαι αυτή τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο; Τι περιλαμβάνει το πρόγραμμά σου;
Το πρόγραμμά μου περιλαμβάνει την πιο “άχαρη φάση” της δουλειάς μου, που όμως είναι πολύ σημαντική. Να εκτίθεμαι σε επίπεδο λεκτικό. Να μιλάω πολύ για τον εαυτό μου και γι’ αυτό που κάνω, να με γνωρίζουν άνθρωποι διαρκώς και να βγαίνω στον τύπο. Είτε σαν φωτογραφία, είτε σαν ψυχή, σαν ύπαρξη. Είναι λίγο άχαρο γιατί εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε λίγο “ακοινώνητοι”, κλεινόμαστε μέσα στο studio, στη φωλιά μας και όταν έρχεται η ώρα να πουλήσουμε το προϊόν μας εκεί το παιχνίδι γίνεται λίγο άχαρο. Τουλάχιστον για μένα που δεν ξέρω να το κάνω και πολύ καλά.
>
Είναι όμως αναγκαίο γιατί και ο κόσμος θέλει να σε γνωρίσει καλύτερα…
Να σου πω γιατί είναι αναγκαίο στην παρούσα φάση; Γιατί μου ζητούν να τραγουδήσω κομμάτια των Μπλε! Ο κόσμος με μπερδεύει με τη σημερινή τραγουδίστρια των Μπλε. Στις συναυλίες μου, μου ζητούν να πω για παράδειγμα το “κόκκινο φιλί”!
>
Σε μπερδεύουν δηλαδή με την Τζώρτζια των Μπλε.
Ναι και θέλω απλά να πω στον κόσμο πως εγώ είμαι η Θεοδοσία, δεν έχω πια καμιά σχέση με τους Μπλε. Και ξέρεις δεν είναι ότι ενοχλούμαι από αυτό, ενοχλούνται όμως άλλοι γύρω μου που μου λένε πως πρέπει να κάνω κάτι γι’ αυτό. Να καταλάβει ο κόσμος πως κάποτε ήμουν στους Μπλε, τώρα πια όμως είμαι εγώ, δεν λέγομαι “Μπλε”!
>
Πως και πήρες αυτή την απόφαση να αφήσεις τους Μπλε, παρ’ όλο που το διάστημα που ήσασταν μαζί είχατε κάνει μεγάλες επιτυχίες;
Δεν ήταν θέμα απόφασης, ήταν θέμα ανάγκης…
>
Δεν μπορούσες να εκφραστείς μέσα από το συγκεκριμένο group;
Όχι, εκφραζόμουν μια χαρά! Δεν μπορώ να μην είμαι ευγνώμων σε αυτό το συγκρότημα έτσι όπως αρχίσαμε. Μετά όμως από κάποια φάση είναι σαν να σου λένε “τι ωραία, παντρεύτηκες τον πλούσιο και τα έχεις όλα”! Και ξαφνικά αισθάνεσαι φυλακισμένος, θέλεις να φύγεις…
>
Φοβήθηκες μήπως θεωρηθεί πως βολεύτηκες μέσα στα πλαίσια του συγκροτήματος;
Όχι, εκεί που τα πράγματα πήγαιναν τόσο καλά και έγινε αυτό το φοβερό “μπαμ” και άρχισε να πουλάει ο δίσκος σαν …”γαριδάκια” – όπως λένε για άλλους τραγουδιστές – άρχισα να βλέπω πως οι Μπλε τελικά δεν ήταν συγκρότημα. Οι Μπλε ήταν τρία άτομα. Εγώ, ο συνθέτης και ο στιχουργός. Κάποια στιγμή έμεινα εγώ με τους μουσικούς. Όλοι οι άλλοι εξαφανίστηκαν. Έφαγα το “πακέτο” εγώ. Και δεν ήμουν καθόλου έτοιμη να πάρω στις πλάτες μου την οργάνωση, ούτε καν τη φήμη και τη διασημότητα του group.
>
Υπήρχε πρόβλημα συνεργασίας δηλαδή;
Υπήρχε γενικά πρόβλημα συνεργασίας και μετά το πρόβλημα αυτό έγινε ακόμη πιο έντονο, κατά την επιστροφή αυτών των ανθρώπων που διεκδικούσαν την συνθετική και τη στιχουργική πλευρά της καινούριας δουλειάς. Σ’ αυτά τα κομμάτια εγώ ήθελα να συμμετέχω. Όπως συμμετείχα σε όλα. Και γιατί μ’ αρέσει να συμμετέχω στη δημιουργία ενός τραγουδιού, είναι κάτι που γουστάρω, που το κάνω από πέντε χρονών.
>
Μήπως οι Μπλε έγιναν πολύ εμπορικοί από κάποιο σημείο και μετά και αυτό ήταν κάτι που δεν συμβάδιζε με τα δικά σου δεδομένα και τις απόψεις σου για τη μουσική;
Ο δεύτερος δίσκος που μου πρότειναν να τραγουδήσω δεν μου άρεσε και το έχω πει και στους ίδιους. Ήταν η στιγμή που είπα “γεια”…
>
Είσαι τύπος που δεν συμβιβάζεσαι…
Δεν συμβιβάζομαι με τίποτα. Προτιμώ να πεθάνω! Αποδέχομαι ότι μου λες, σέβομαι ότι μου δίνεις και μάλιστα σε ευχαριστώ γι’ αυτό. Δεν είναι όμως ανάγκη να ζήσω και μαζί σου. Δεν είναι ανάγκη να πω και τα τραγούδια σου. Είμαστε φίλοι, αλλά εγώ είμαι αλλού. Έχω το δικαίωμα αυτό. Δεν μπορώ να είμαι η τραγουδίστριά σου. Δεν υπήρξα ποτέ τραγουδίστρια κανενός. Δεν θεωρώ ότι έχω ταμπέλα τραγουδίστριας πάνω από το κεφάλι μου. Άσχετα από το πως με βλέπουν οι άλλοι. Το θέμα είναι εγώ πως βλέπω τον εαυτό μου. Είμαι group, είμαι ομαδική τραγουδίστρια, έχω ανέκαθεν το group μου, μαζί τους πάω παντού και όποιος δεν θέλει αυτούς, δεν πάω ούτε εγώ.
>
Πιστεύεις ότι χανόσουν μέσα στους Μπλε;
Όχι, ήμουν “too much” μέσα στους Μπλε. Χανόμουν σαν “Θεοδοσούλα”, είχα εξαφανιστεί. Σαν Θεοδοσία Τσάτσου όμως είχα πάθει πλάκα! Όταν έγινε το “νιώθω ενοχές” δεν είχαμε καν συμβόλαιο σε εταιρεία. Το έβγαλε μόνος του ο Γιώργος ο Παπαποστόλου σε 500 κομμάτια! Μπήκαμε, γράψαμε, κάναμε επιτυχία και μετά έγινε το συμβόλαιο. Μετά ήρθε η “φρίκη” της εμπορικότητας. Τώρα πρέπει να τα κάνουμε όλα, να είμαστε έτσι να συμπεριφερόμαστε αλλιώς! Πρέπει να βγούμε μπροστά!
>
Και αυτά τα “πρέπει” σε τρόμαξαν λίγο, ε;
Όχι λίγο. Πάρα πολύ…
>
Πολλοί ειδικοί και μη, θεωρούν πως στην καινούρια σου δουλειά εμφανίζεσαι φωνητικά λίγο πιο συγκρατημένη σε σχέση με το παρελθόν. Είναι μια προσπάθεια για να ξεφύγεις από το ύφος των Μπλε;
Όχι δεν θα το ‘λεγα. Είναι πως περνάμε κάθε φορά στη ζωή. Μερικές φορές περνάμε μια φάση στη ζωή μας που είμαστε “μες τη φωτιά”! Είμαστε επιθετικοί και θέλουμε να κάψουμε και να “καταστρέψουμε” τον εαυτό μας. Το “νιώθω ενοχές” και το “φοβάμαι” ήταν αυτό ακριβώς που βίωνα εκείνο το καιρό. Κάπως έτσι συνέχισα και με τον “ύποπτο κόσμο”, το προηγούμενο cd μου. Στο πρόσφατο cd μου προσπάθησα να προσεγγίσω μια άλλη πλευρά του εαυτού μου που δεν την γνώριζα. Μόλις λοιπόν τελείωσε ο “ύποπτος κόσμος” και …βγήκε, άρχισα να γράφω το “κόκκινο”. Το τραγούδι… Και είπα πως αυτός θα είναι και ο τίτλος του επόμενου album μου, όποτε αυτό έβγαινε. Από τότε λοιπόν ότι τραγούδι δημιουργούσα ήταν κόκκινο! Είχε πάθος, είχε έρωτα, είχε γυναίκα! Είχε αγάπη, θλίψη, αλήθεια, αλλά από μια γυναικεία πλευρά. Γι’ αυτό θεωρώ πως είναι ένας “γυναικείος δίσκος” αυτός.
>
Μου έκανε εντύπωση και ο στίχος σου από το “κόκκινο”. “Κόκκινο αμάξι σφαίρα, ένα κορίτσι στον αέρα, θηλυκό, κατακτάει τον ουρανό”. Αυτό ακριβώς είναι και η Θεοδοσία;
Αυτό θέλω να είμαστε όλες οι γυναίκες. Και είμαστε… Γιατί ένα “κορίτσι στον αέρα” για να “κατακτήσει τον ουρανό” πρέπει να κατακτήσει και το αρσενικό της! Εγώ μόλις κατέκτησα το αρσενικό, βρήκα και το θηλυκό μου! Έτσι τον κατέκτησα τον ουρανό!
>
Το αρσενικό για να κατακτήσει αλλά και να κρατήσει τη Θεοδοσία, τι είναι αυτό που “πρέπει” πρώτ’ απ’ όλα να κάνει;
Για να μείνει αυτή η επιθετικότητα και η δυναμικότητα, στοιχεία με τα οποία είναι ταυτισμένο το αρσενικό, πρέπει οπωσδήποτε να βρει ισορροπία με το άλλο του μισό. Για να είναι και αληθινό, να είναι επί της ουσίας.
>
Και η συνεργασία με τα “αρσενικά”;
Πολλές φορές μια γυναίκα μπορεί να δουλεύει με άντρες, με μουσικούς και να έχει ανάγκη να βγάλει ένα πόνο, να κάνει μια “επανάσταση” προσωπική. Υπάρχει όμως και η άλλη η “επανάσταση”, αυτή της “σιωπής”. Ο πιο εσωτερικός δρόμος, που τον βγάζουν τραγούδια όπως η “Άννα”, η “θάλασσα”, το “βελούδο, sex και strass”, το “goena” που υπάρχουν στον δίσκο μου.
>
Το “βελούδο, sex και strass” έτσι όπως το άκουγα, από τον ήχο και μόνο μου δημιουργούσε την αίσθηση ενός “αόρατου κίνδυνου”.
Τα κάνει αυτά ο Νάστας με την ενορχήστρωση! Έβαλε τη λούπα να παίζει ανάποδα! (γέλια).
Ναι, υπάρχει κίνδυνος στο sex, γιατί το ρίσκο έχει κίνδυνο, εξ’ ου και το “επικίνδυνα παίζεις”. Εκεί είναι ο έρωτας όμως.
>
Εσύ ρισκάρεις πολύ;
Σε όλα. Έχω αρχίσει να φοράω και τακούνια! Είναι ρίσκο για μένα τώρα πια! (γέλια)
>
Όταν ολοκληρώθηκε το “Kόκκινο”, τι ήταν αυτό που σου άρεσε πιο πολύ σ’ αυτή τη δουλειά;
Το “κόκκινο” αν και περιέχει διαφορετικά είδη μουσικής, στο σύνολο τα είδη αυτά μοιάζουν ένα.
>
Πράγματι είναι ένας δίσκος που έχει πολλά ακούσματα, έχει αρκετές ξενικές επιρροές, έχει και τη διασκευή του.
Ναι πρόκειται για το “ένας άντρας και μια γυναίκα”. Είναι ένα κομμάτι του ’70. Ο Γιάννης Νάστας ασχολείται πολύ με τέτοια κομμάτια, όπως “Εμμανουέλλα” και “je t’ aime”! Είναι “μαιτρ” σε αυτά! Όταν ήρθε από τον κ. Μάτσα η άποψη να πω ένα τέτοιο τραγούδι, να βάλω στίχο ελληνικό και να το ρισκάρω, μου άρεσε η ιδέα και το προχώρησα. Όλα όμως τα κομμάτια του δίσκου αποσκοπούν σε ένα πράγμα… Στον έρωτα. Στη “φωτιά της αρχής”.
>
Χωρίς έρωτα δεν ζεις δηλαδή…
Εσύ ζεις;
>
Όχι αλλά μπορούν να υπάρξουν στιγμές στη ζωή που να μην είσαι ερωτευμένος.
Μπορείς απλώς να επιβιώνεις. Και δεν είναι ανάγκη να είσαι ερωτευμένος με ένα πρόσωπο. Ο έρωτας είναι πηγή ζωής. Είναι έμπνευση. Δεν είναι απλά “είμαι ερωτευμένη με κάποιον”…
>
Όταν όμως είσαι ερωτευμένη με κάποιον;
Είμαι τρελαμένη!
>
Σ’ αυτή τη φάση είσαι ερωτευμένη; Σε βλέπω πολύ ανανεωμένη, αυτό φαίνεται…
Ναι είμαι. Ξέρεις τι γίνεται; Όταν ένας άνθρωπος ρισκάρει, ερωτεύεται κιόλας. Ακόμη και χωρίς να το θέλει. Είναι κάτι αναπόφευκτο. Και δεν θέλω να σταματήσω να είμαι ερωτευμένη. Με κρατάει κοντά στη μουσική. Είμαι όμως ερωτευμένη και με ανθρώπους, με πηγές έμπνευσης που με κρατούν. Ακούω το “unplugged” της Lauryn Hill και έχω πάθει πλάκα. Ή το καινούριο της Sade , ή το διπλό της Patti Smith . Όλα αυτά μπορούν να με συντηρήσουν ερωτικά σ’ αυτό το κόσμο.
>
Η Θεσσαλονίκη που ζεις είναι ερωτική πόλη;
Δεν ξέρω αν είναι ερωτική, είναι όμως σίγουρα μια πόλη που ευδοκιμεί η χαλαρότητα και ο μη επαγγελματισμός, τουλάχιστον στη σκληρή μορφή του. Στην Αθήνα ζεις με ωράρια. Εκεί δεν μετράει έτσι ο χρόνος.
>
Στο ένθετο του cd αφιερώνεις το “όταν συμβαίνει η αγάπη” στον Νικόλα…
Είναι το μωρό μου! Η αγάπη μου! Και τα άλλα δύο πρόσωπα που επίσης τους αφιερώνω τραγούδια είναι η Κάγια, η ανιψιά μου που είναι το μωρό που ήρθε στην οικογένειά μας και είναι η ευλογία μας και ο Γιώργος ο Χαραλάμπους, ένας πολυαγαπημένος φίλος που θέλω να αλλάξει τη ζωή του! (γέλια)
>
Πρόσφατα δημιουργήθηκε ένα θέμα με τους Huun-Huur-Tu, ότι με τη μουσική τους επικαλούνται κάποια πνεύματα και επηρεάζουν το κοινό τους…
Δεν ξέρω για …πνεύματα, εμένα όμως με συγκλονίζει η καλλιτεχνική τους πλευρά. Εγώ ασχολούμαι με διαλογισμό και με γιόγκα τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής μου. Μεγάλωσα με ανατολίτικη κουλτούρα και ο διαλογισμός δεν ήταν κάτι ξένο για να το προσεγγίσω.
>
Μπορούν όμως κάποιοι άνθρωποι μέσα από τη μουσική να επικαλούνται πνεύματα και να επηρεάζουν τη ψυχοσύνθεση του ατόμου;
Όχι, όχι. Αν έχεις ακούσει “mandra” στο διαλογισμό, όταν επαναλαμβάνεις έναν ήχο κατευνάζεις το νου. Είναι καθαρά τεχνικό το θέμα. Μπορείς να το δεις εντελώς λογικά. Κατευνάζεις το νου, κατευνάζεις την ενέργεια και καταφέρνεις να φτάσεις σε μια “σιωπηλή στιγμή”, όπου απλά ακούς την αναπνοή σου. Δεν ακούς τίποτε άλλο, όση φασαρία κι αν υπάρχει γύρω σου. Όταν βγαίνεις από αυτή τη διαδικασία, είσαι φρέσκος, είσαι καλά… Σου έχει περάσει ο πονοκέφαλος, το άγχος, το stress…
>
Θα ήθελες να κάνεις ένα δίσκο αποκλειστικά με “mandra”;
Θα κάνω. Μου έχει γίνει ήδη πρόταση να κάνω ένα δίσκο ενορχηστρωμένο από μένα με ινδικά mandra. Και μάλιστα να εμπλέξω και την ελληνική γλώσσα μέσα σε αυτό. Έχω αρχίσει ήδη να το δουλεύω.
>
Θα μπορούσε να προσαρμοστεί η ελληνική γλώσσα σε ινδικά mandra;
Εγώ έχω προσαρμόσει την ελληνική γλώσσα συντακτικά και τεχνικά αν θέλεις, στις φόρμες της αγγλικής. Οι αξίες και οι “αναπνοές” της ελληνικής γλώσσας έτσι όπως τραγουδάω πια, είναι σαν να τραγουδούσα Lauryn Hill – Bob Marley “turn your lights down low”. Μπορώ να προσαρμόσω την ελληνική γλώσσα σε άλλες φόρμες. Πιστεύω μάλιστα πως θα έχει πολύ ενδιαφέρον…
>
Σου αρέσει γενικά να πειραματίζεσαι με τη μουσική και τους στίχους…
Τι να κάνω; Κουπλέ-ρεφρέν, κουπλέ-ρεφρέν συνέχεια; Ε, δεν γίνεται… Δηλαδή, άντε γίνεσαι γνωστή, σ’ αγαπάνε, σε γουστάρουν, μετά όμως εγώ βαριέμαι… Θέλω κάτι άλλο να κάνω. Κι αν μ’ αγαπάς θα με δεχτείς κι έτσι. Είναι σαν να εκτιμάς κι εσύ τον εαυτό σου. Δεν γίνεται να μ’ έχεις συνηθίσει μ’ ένα “φοβάμαι” πέντε χρόνια. Πρέπει να θέλεις να αλλάξω λίγο…
>
Το θέμα είναι και κατά πόσο οι καταστάσεις μας αφήνουν να αλλάξουμε
Εγώ πιστεύω είναι θέμα προτεραιότητας αυτό. Οι καταστάσεις είναι εκεί για να μη σ’ αφήνουν να αλλάξεις. Η δική σου ενέργεια όμως είναι κι αυτή εκεί για να ανατρέψει τις καταστάσεις.
>
Γιατί έμεινες για μεγάλο χρονικό διάστημα εκτός δισκογραφίας;
Όταν ήμουν στους Μπλε και στην προηγούμενη δισκογραφική μου, είχα δεσμευθεί με ένα συμβόλαιο για πέντε δίσκους, που ένιωθα να με πνίγει! Ειλικρινά δεν ήθελα να εμπλακώ ξανά με δισκογραφία. Ώσπου μου την “έπεσε” η Minos-EMI (γέλια)… Κατάφεραν να με πείσουν να κάνω δίσκο. Ξέρεις σκεφτόμουν κάποια στιγμή μήπως θα είμαι πολύ δυστυχισμένη αν δεν τραγουδάω… Και οφείλω να πω και κάτι άλλο. Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι δισκογραφική εταιρεία να στηρίζει πραγματικά τη δουλειά μου. Αυτό συμβαίνει τώρα με τη Minos EMI που έχει σταθεί πραγματικά κοντά μου, με την υποστήριξη του κ. Μάτσα. Είναι πολύ συγκινητικό για μένα να βλέπω ανθρώπους να με βοηθούν ενεργά στη δουλειά μου και να στέκονται δίπλα μου. Μου δίνουν το κουράγιο να υπάρχω σε ένα κόσμο που φοβόμουν να μπω ξανά…
>
Αυτό που τραγουδάς αισθάνεσαι πως πρέπει να το μεταφέρεις στον κόσμο;
Όχι, δεν πρέπει να το μεταφέρω στον κόσμο. Για μένα τραγουδάω.
>
Χωρίς να σ’ ενδιαφέρει αν αυτό που τραγουδάς, αρέσει στους άλλους…
Όχι, δεν με ενδιαφέρει.
>
Δεν σ’ ενδιαφέρει ούτε η κριτική…
Δεν μ’ ενδιαφέρει, όχι… Οφείλω να κάνω αυτό που οφείλει να κάνει όλος ο κόσμος, στη δουλειά του και στη ζωή του. Να το κάνει για την “πάρτη” του γιατί έτσι θα έρθει και η αλήθεια του. Είναι αυτό που λέμε καμιά φορά, “επιτέλους, μπορεί κάποιος να πει την αλήθεια”; Πες την αλήθεια. Για σένα θα το κάνεις και θα κερδίσουν και οι υπόλοιποι κάτι από αυτό… Από τη δική σου αλήθεια… Κάτι θα ‘χεις να μου δώσεις και μένα…
Γιατί να τραγουδήσω για σένα, αφού δεν ξέρω τι είσαι εσύ. Δεν μπορώ να βγω σε μια πεπατημένη και να πω “ναι, περνάει αυτό, ας το ακολουθήσω κι ας μη συμφωνώ, θα το κάνω επειδή ξέρω πως θα γίνει αποδεκτό”… Πάνω σε τι βάσεις θα γίνω αποδεκτή; Στις βάσεις που έχει χτίσει κάποιος άλλος;
>
Θέλεις να πεις ότι αυτό που αρέσει στον κόσμο τις περισσότερες φορές διαμορφώνεται;
Βέβαια…
>
Έχει όμως ένστικτο ο κόσμος, ξέρει να ξεχωρίζει πράγματα…
Και βέβαια έχει. Ξέρει να ξεχωρίζει, αλλά ξέρει και να εμμένει στα ίδια. Και να μη φεύγει από αυτά γιατί αισθάνεται ανασφάλεια στο καινούριο…
>
Η γνώμη του κόσμου για σένα σε ενδιαφέρει;
Καθένας μπορεί να έχει σχηματίσει μια εικόνα μέσα του για μένα, αλλά δεν πρέπει να μου τη μεταφέρει. Είναι δικιά σου αυτή η εικόνα, είναι δικό σου το “trip”. Είναι δικό σου το βίωμα και με βλέπεις με τον τρόπο σου. Δεν μπορείς όμως να μου επιβάλλεις την εικόνα που έχεις για μένα. “No way baby”, εγώ τώρα είμαι έτσι και αύριο είμαι αλλιώς, γιατί είμαι γυναίκα. Λειτουργώ με το ένστικτό μου και τώρα θα γίνω ένα “φίδι” και αύριο θα γίνω ένα “ξωτικό” ή θα γίνω “γυναίκα”, ή αρσενικό ή ότι εγώ γουστάρω…
>
Εμείς πάντως στις πρόσφατες εμφανίσεις σου στο House of Art σε είδαμε λίγο σαν γοργόνα!
Ναι, στο πρώτο μέρος…
>
Αν και σε περιμέναμε στα κόκκινα λόγω δίσκου!
Το “κόκκινο” είναι στάση ζωής. Δεν είναι εμφάνιση…
>
Η εμπειρία σου από αυτές τις εμφανίσεις στο House of Art;
Ήταν τέλεια! Το τελευταίο βράδυ κατέβηκαν και μάνικες και κάναμε το μαγαζί “θερινό”! Τέλεια. Πολύ καλύτερα απ’ ότι περίμενα… Νόμιζα πως δεν μ’ αγαπάνε τόσο πολύ, αλλά μ’ αγαπάνε!
>
Αυτά είναι τα ωραία στη δουλειά σας;
Αυτά είναι, πράγματι. Δυο ώρες και έχεις κερδίσει ολόκληρη ζωή…
>
Σαν χαρακτήρας είσαι ιδιόρρυθμος και επαναστατικός όπως λένε για τους καλλιτέχνες; Με την καλή έννοια το “ιδιόρρυθμος”…
Δεν υπάρχει καλή έννοια. Ιδιόρρυθμος και επαναστατικός είσαι, διότι ζεις τη “σχιζοφρένεια” της τέχνης! Ή της φύσης… Η φύση τώρα βρέχει και μετά από λίγο έχει ήλιο…
>
Υπάρχουν όμως και καλλιτέχνες που ζουν τη “σχιζοφρένεια της εμπορικότητας”…
Δεν είναι καλλιτέχνες αυτοί. Δεν μπορείς να λέγεσαι καλλιτέχνης έτσι. Στην Ελλάδα κολλάμε εύκολα αυτή τη ταμπέλα. Ο καλλιτέχνης όμως είναι καλλιτέχνης. Ασχέτως αν είναι δισεκατομμυριούχος. Πάνω στη σκηνή τα δίνει όλα. Η Alanis Morissette είναι πολύ πλούσια. Όταν όμως ανεβαίνει πάνω στη σκηνή, είναι καλλιτέχνης. Αμείβεται βέβαια αδρά γι’ αυτό. Και καλά κάνει και αμείβεται. Το παν είναι ότι είναι “καλλιτέχνης”. Μη μου λέτε για καλλιτέχνες στην Ελλάδα, είναι λίγοι…
>
Και ο πολύς κόσμος γιατί ακολουθεί τους πολλούς;
Γιατί θέλουμε ήρωες και μύθους! Και καλά, κάποτε η αξία γινόταν μύθος. Σήμερα όμως φτάσαμε να γινόμαστε stars από το Big Brother. Σήμερα δεν ζούμε την εποχή του πραγματικού star.
>
Και όταν πέφτουν τα φώτα τι γίνεται;
Τότε ανάβουν άλλα φώτα! Ανάβουν τα φώτα τα “από μέσα” και αναρωτιέσαι αν αυτό που κάνεις είσαι πραγματικά εσύ… Είναι η στιγμή που αναρωτιέσαι τι θέλεις να κάνεις σε αυτή τη ζωή. Λεφτά θέλεις να βγάλεις; Εικόνα; Μαγκιά θέλεις να πουλήσεις; Τέχνη θέλεις να κάνεις;
>
Ποιους Έλληνες μουσικούς θαυμάζεις;
Πολλούς… Τον Θηβαίο, τον Μάλαμα, τον Λιδάκη, τους Xaxakes, τους Μίκρο. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τις Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά που άνοιξαν το δρόμο… Επίσης εκτιμώ πολύ τους Κατσιμιχαίους. Και τον Σιδηρόπουλο. Αυτός πάντως που με συγκλόνισε πολύ και με έβαλε στην ελληνική μουσική ήταν ένας δίσκος. Το “χαράτσι” του Παπάζογλου.
>
Και από γυναικείες φωνές;
Χαρούλα, Γαλάνη…
>
Μολονότι τα πρώτα σου χρόνια τα έζησες στην Αυστραλία όπου και γεννήθηκες, άκουγες ελληνική μουσική;
Ναι, η Μελβούρνη έχει 800.000 έλληνες. Ακούγαμε πολύ ελληνική μουσική εκεί. Μάνο Χατζιδάκη, Μπιθικώτση, Μοσχολιού και γενικά πολλά ρεμπέτικα και δημοτικά. Ξέρεις αυτά τα τραγούδια έχουν κρατήσει ατόφια την αγνότητά τους…
>
Σε πολλές αναφορές στον τύπο, το όνομα Θεοδοσία Τσάτσου συνοδεύει ο χαρακτηρισμός της “απόλυτης performer”…
Δεν ξέρω… Πολύ μεγάλες κουβέντες για μένα…
>
Σε κολακεύει αυτός ο χαρακτηρισμός;
Καθόλου! Αν με κολάκευε αυτό, τότε πάει, χάθηκα!
>
Πάνω στη σκηνή δεν τραγουδάς απλώς, φαίνεσαι να “παίζεις”, να κάνεις κανονική παράσταση. Πόσο σε έχουν βοηθήσει σε αυτό οι θεατρικές σπουδές που έχεις κάνει;
Δεν μ’ έχουν βοηθήσει οι σπουδές. Έτσι είμαι. Μπορεί να είμαι στο καμαρίνι μου και να είμαι χάλια. Μόλις όμως ανέβω στη σκηνή δεν υπάρχει τίποτα! Λέω “που είναι ο …παπάς να εξομολογηθώ”! Είναι η ώρα της “εξομολόγησης”! Το θέατρο έχει φέρει αυτό ακριβώς. Σου μαθαίνει να βιώνεις ρόλους. Το τραγούδι σε βοηθάει να βιώνεις τον εαυτό σου. Το θέατρο είναι η βάση, η τεχνική. Σε βοηθάει να μη καταρρεύσει η ψυχή και το πνεύμα.
>
Υπάρχει δηλαδή άμεση σχέση ανάμεσα σε δύο τέχνες που στις μέρες μας φαίνονται λίγο διαχωρισμένες. Το θέατρο και το τραγούδι.
Και βέβαια υπάρχει.
>
Πιστεύεις πως ένας τραγουδιστής πρέπει να είναι και λίγο ηθοποιός;
Όχι, απλά έτυχε σε μένα. Εγώ ηθοποιός του κλασικού ήμουν. Έχω παίξει έργα, αλλά πειραματικά. Ο δρόμος όμως με οδήγησε στο τραγούδι. Και ξέρεις γιατί; Γιατί όταν έπρεπε να πηγαίνω σε ακροάσεις για να κερδίζω ρόλους, δεν άντεχα. Δεν μπορούσα το άγχος και την αγωνία αυτής της στιγμής. Οι ηθοποιοί ξέρεις τραβάνε μεγάλο ζόρι. Με το τραγούδι είναι αλλιώς. Έχεις περισσότερη ελευθερία.
>
Γενικά είσαι παιδί της τέχνης. Με την ουσιαστική έννοια, γιατί στις εμφανίσεις σου ακόμη και ενδυματολογικά-εμφανισιακά υπάρχει έντονο το εικαστικό στοιχείο. Για παράδειγμα τα περίφημα tattoo στο σώμα σου που “κυριάρχησαν” στα φετινά σου live!
(γελάει) Ξέρεις αυτά τα tattoo είναι ζωγραφιές από ένα νέο παιδί στη Θεσσαλονίκη. Μου άρεσε η δουλειά του και το πήρα απόφαση. Βέβαια χρειάστηκαν 12 ώρες για να ολοκληρώσει τις ζωγραφιές του με το πινελάκι! Το αποτέλεσμα όμως ήταν τέλειο.
>
Μετά το τραγούδι ποια είναι η επόμενη αγαπημένη σου ασχολία;
Ο χορός. Επίσης τρέχω στη φύση πολύ συχνά. Κάνω πολεμικές τέχνες, διαλογισμό… Διάφορα… Μου αρέσει επίσης να ασχολούμαι πολύ με αντικείμενα της φύσης, από ορυκτά μέχρι βότανα, αιθέρια έλαια κλπ. Είμαι άνθρωπος της φύσης.
>
Το πιο τρελό πράγμα που έχεις κάνει πιο είναι;
Ότι μπήκα στη δισκογραφία! Ποτέ δεν είχα σκοπό να κάνω κάτι που θα με εγκλώβιζε σε μια μόνιμη καριέρα. Μου αρέσει να εναλλάσσομαι και όχι να μένω σταθερά σε μια απασχόληση. Να σου πω και κάτι άλλο; Σκέφτομαι να φύγω! Το Φθινόπωρο…
>
Να φύγεις; Εννοείς πολύ μακριά;
Πολύ μακριά, ναι…
>
Για Αυστραλία ας πούμε;
Μπορεί και εκεί! Θέλω να φύγω, να πάω να ψαχτώ με άλλες μουσικές. Θέλω να παίξω με πράγματα, ανθρώπους και μουσικές που δεν έχουν όνομα. Που απλώς υπάρχουν για να υπάρχουν. Και γενικά θέλω να παίξω και έξω… Έτσι απλά, χωρίς κάποια φιλοδοξία. Να συνεργαστώ με μουσικούς από άλλους κόσμους. Από Ινδία, από Αφρική, στην Ευρώπη. Γενικά όπως καταλαβαίνεις μου αρέσει να ταξιδεύω. Όποτε μπορώ φεύγω.
>
Το καλοκαίρι;
Θα κάνω περιοδεία σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Δειλά και ταπεινά, γιατί άργησα να κυκλοφορήσω και το δίσκο και αυτή η αργοπορία δεν είναι και ότι καλύτερο για τις συναυλίες μου.
Πηγή: musiccorner.gr
Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Γιώτα Γεωργουλέα και στον Παύλο Ζέρβα
18/06/2020