Συνεντεύξεις
«Aν ο ένας Έλληνας αγαπήσει τον άλλον, αυτή η γή ως δια μαγείας θα μεταμορφωθεί γιατί είναι εμπνευσμένη και μαγική»
>
«Α γαπήσου». Νέο album, νέο ύφος και με μαύρο εξώφυλλο… Η επιλογή αυτού του χρώματος αντικατοπτρίζει τη στάση σου απέναντι στη ζωή ή απλά ήθελες να αποστασιοποιηθείς από τα έντονα χρώματα που χαρακτήριζαν τα προηγούμενα album σου;
Δεν υπάρχει άλλο χρώμα όταν μπαίνεις στο “Αγαπήσου”. Εμφανίστηκε από μόνο του, είναι η σκοτεινή νύχτα της ψυχής, αυτό είναι το “Αγαπήσου”. Είναι εκεί που το μόνο πράγμα που σε σώζει είναι το νερό, το νερό που έχεις μέσα σου, το να μάθεις να πλέεις μέσα σε αυτό, ενώ τα χρώματα έχουν ενθουσιασμό, έχουν διάθεση για ζωή. Το “Αγαπήσου” έχει και διάθεση για θάνατο, όταν ανακαλύπτεις τι είναι αγάπη πραγματικά και τι θεωρούσες εσύ αγάπη μέχρι σήμερα. Είναι σαν να σκοτώνεις την παλιά σκέψη, τα παλιά δεδομένα, σαν να αρχίσουν από μόνα τους να πεθαίνουν, να αυτοκτονούν και μπαίνεις στη σκοτεινή νύχτα της ψυχής σου και ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και δεν σταματάει αυτό ποτέ. Και μέχρι στιγμής, το ίδιο χρώμα κυριαρχεί δηλαδή.
>
Το «Α γαπησου» εισήγαγε στη μουσική σκηνή της Ελλάδος ένα νέο τύπο μουσικής, που εσύ, η ίδια, ονόμασες μπουζ-blues. Στα προηγούμενα album σου, το μπουζούκι απουσιάζει παντελώς. Η εισαγωγή αυτού του οργάνου ήταν κάτι που σκεφτόσουν καιρό να εντάξεις στα τραγούδια σου ή ήταν ιδέα της τελευταίας στιγμής;
Δεν σκέφτομαι καιρό να εντάξω τίποτα στη μουσική. Απλά επειδή είχα αποφασίσει οτι αυτός θα ήταν ο τελευταίος μου δίσκος, βγήκα χωρίς εταιρία και έβγαλα το πρώτο μου τραγούδι, τη Babalou, στο διαδίκτυο και το χάρισα. Αποφάσισα, μέσα από ένστικτο, να επαναστατήσω απέναντι στον εαυτό μου που θεωρούσα οτι δεν μου ταιριάζει το μπουζούκι και με μιζεριάζει. Ταυτόχρονα όμως έχει και αυτό το κατιτίς που γράφει Ελλάδα μέσα σε αυτό. Αισθάνθηκα πως αν έρθω περισσότερο σε επαφή με αυτό που χαρακτηρίζει τον Έλληνα θα έφτανα λίγο πιο κοντά του μέσα από τον ήχο και έτσι οικειοποιήθηκα έναν ήχο που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα τον είχα γύρω μου όταν τραγουδάω. Ο δίσκος είναι πολύ Ελληνικός, είναι πολύ για τον Έλληνα και την Ελληνίδα, φτιαγμένος από βιώματα Ελλάδας ο συγκεκριμένος.
>
Στο δίσκο, ξεκινάς παρουσιάζοντας τον εαυτό σου ως “Babalou” και καταλήγεις να “χαρίζεσαι σε ένα τραγούδι” και να φτάνεις στο “peak”. Το δικό σου peak που το τοποθετείς? Και η δικά σου αγάπη που κατοικεί τελικά;
Το δικό μου το peak είναι εκεί που κατοικεί η αγάπη, στον ίδιο τόπο, στην ίδια ατμόσφαιρα που κατοικεί για όλους. Δεν έχει καμία περιγραφή , καμία εικόνα, καμία περιοριστική ιδέα. Για αυτό είναι το peak της ύπαρξης, που φτάνει κανείς εκεί όταν πάρει το ρίσκο να διεισδύσει πέρα από το σώμα, πέρα απο το νου, και να αφουγκραστεί τα θαυμαστά προϊόντα της καρδιάς του. Εκεί ζει και αναπνέει η αίσθηση της Babalou, ένα κοσμικό παιδί με συμπαντική συνείδηση φτιαγμένη εξ ολοκλήρου απο το υλικό της αγάπης.
>
Σε ένα απο τα κομμάτια του δίσκου, προτρέπεις τον κάθε Έλληνα, αν και το τραγούδι είναι γραμμένο στα Αγγλικά (“Shut up and sing”), να πάψει και συγχρόνως να τραγουδήσει. Ο Έλληνας είναι δυνατόν να “τραγουδήσει” με τη ψυχή του ή αυτό αναγκαστικά χρειάζεται φωνή;
Θέλω να τραγουδήσει το σώμα του απο μέσα. Ζητάω να κάνει μια παύση ο νους ούτως ώστε να ακούσει με το αυτί της καρδιάς την υπέροχη ενορχήστρωση των εσωτερικών οργάνων του σώματος, που το καθένα ξεχωριστά δονείται στη δική του συχνότητα, στη δική του νότα, στο δικό του ρυθμό και δημιουργεί μια τέλεια αρμονία στα κυτταρά μας, η οποία διαχέεται και απλώνεται στις φωνητικές μας χορδές και τότε τραγουδάει η ψυχη μας. Ο Έλληνας μόνο με τη ψυχή του τραγουδάει με τη διαφορά οτι δεν την αφήνει να συντονιστεί με ό,τι υπάρχει πέρα απο αυτόν, πέρα απο την εικόνα του, πέρα απο το δράμα του, πέρα απο την ιστορία του.
>
Έμμεσα, σε αρκετά τραγούδια σου, όπως στο “Απόψε δεν θα κοιμηθώ”, αναφέρεσαι στον θάνατο σαν κάτι που προέρχεται από το εσωτερικό του ανθρώπου, από τη ψυχή του. Φοβάσαι τη μετάβαση σε μία τέτοια κατάσταση;
Ο θάνατος για μένα είναι η απαραίτητη αλλαγή και αυτού του είδους η μετάβαση έχει πόνο και αμφιβολία και ο φόβος ειναι απόλυτα συνδεδεμένος με αυτό. Καμία κίνηση δεν συμβαίνει στον άνθρωπο χωρίς το κίνητρο του φόβου. Ή τον χρησιμοποιούμε σαν βενζίνη για να αγγίξουμε τα πιο βαθιά κομμάτια του εαυτού μας και να ταξιδέξουμε μαζί του και να μεταμορφωθούμε σε χαρισματικά όντα που είμαστε ή τον αφήνουμε να κατοικεί ανελέητος στο νου και να γίνεται κάτι βασανιστικό, βίαιο και καταθλιπτικό. Ο φόβος ειναι αίσθημα και είναι απαραίτητος. Χωρίς αυτόν δεν θα είχε υπάρξει εξέλιξη σε αυτόν τον κόσμο.
>
Η εποχή έχει αλλάξει και μαζί της αλλάζει και ο άνθρωπος, σαν ον, όπου και αν αυτός κατοικεί. Σε παλιότερα album, είχες αναφερθεί σε αυτήν την αλλαγή μέσα από τα τραγούδια σου, όπως τον “Ορίωνα” ή “Στην άλλη άκρη της σιωπής”. Ο άνθρωπος, σαν νοήμων ον, θα αντέξει αυτές τις αλλαγές ή θα πρέπει να διεισδύσει περισσότερο μέσα σε αυτές και να εντοπίσει το πραγματικό του “εγώ”;
Σαν νοήμων ον δεν θα αντέξει. Αν δεν καταφέρει να ισορροπήσει νου. σώμα και καρδιά και να αγγίξει τη ψυχή και το πνεύμα του, ο άνθρωπος ως νοήμων ον θα καταστραφεί.
>
Στα video clip σου, και κυρίως των δύο πρώτων δίσκων, είχες επαναστατήσει ως Ελληνίδα καλλιτέχνιδα. Στο “Ζωή”, τραγούδησες μέσα στο νερό, στο “Επαφή” παρουσίασες για πρώτη φορά ένα mix από πολεμικές τέχνες, συμπεριλαμβανομένης και της Yoga, που τα επόμενα χρόνια έγιναν δημοφιλή. Από την άλλη, στο “Let the music”, βλέπουμε μια στροφή προς τη φύση και την αγάπη που πρέπει να δείχνουμε όλοι σε αυτήν. Πόσο σε επηρρέασαν όλα αυτά στη πορεία σου τόσο στη μουσική όσο και στην προσωπικη σου ζωή;
Απο τον “Ύποπτο κοσμο”, και μέχρι το “Αγαπήσου”, τον τελευταίο μου δίσκο, ήθελα να περάσω προσωπικά βιώματα και ένα απο αυτά ήταν το reiki που με ενέπνευσε να γράψω το “Ζωή” και το “Επαφή” και το «Μεναγειά». Διείσδυσα θεραπευτικά και διαλογιστικά στην θνητή μου φύση και ανακάλυψα το πιο σημαντικό μου κομμάτι, τον ανώτερο εαυτό μου. Πιστεύω πολύ βαθιά πως ο διαλογισμάς, και δεν εννοώ να καθόμαστε να κανουμε “ομ” απαραιτήτως, είναι τόσο απαραίτητος όσο το νερό. Η σιωπή είναι ο δρόμος για να αφουγκραστούμε την ενέργεια τη δική μας αλλά και όλου του σύμπαντος και να νιώσουμε, με απόλυτη σιγουριά, οτι είμαστε πολύ περισσότερο απο τον καθρέφτη μας. Η φύση μας καθορίζει καθώς έχουμε και εμείς τα ίδια συστατικά που έχει ένα δέντρο. Η γενναιοδωρία του δέντρου, μέσα στην ακινησία του, γράφει επάνω μας καθώς μας προσφέρει, άνευ όρων, μια αγάπη γεμάτη οξυγόνο και ρίζες που μας κάνουν να νιώθουμε παιδιά της γης. Κάθομαι με ένα δέντρο αγκαλιά και ο χρόνος εξαφανίζεται. Και ξαφνικά ακούω μουσική να ζωγραφίζει ένα φως που με ενώνει με το Θείο, το αληθινό, ένα χορό που γεννάει ξανά και ξανά απέραντη αγάπη. Είμαι ευγνώμων που, κάθε φορά, έπαιρνα το ρίσκο να διεισδύσω σε όλα όσα αμφισβητούσα και φοβόμουν και έτσι επέτρεψα στον εαυτό μου να κάνω τη μουσική μια βαθειά ενδοσκόπηση της ψυχής μου και της δικής σας. Και η συγκίνηση μου είναι, καθε φορά, μεγάλη όταν ανακαλύπτω πόσο “Θεοί” είμαστε όλοι μας και πόσοι είναι αυτοί που δεν το ξέρουν. Το “Αγαπήσου”, μέσα στο σκοτάδι που γεννήθηκε όταν γράφτηκε η λέξη μέσα μου, δημιούργησε έντεκα τραγούδια που αποσκοπούν καθαρά στη θεραπεία του σωματέμπορα εγωισμού μας, ο οποίος έχει την αγάπη πάντα θύμα. Κατευθύνεται κατευθείαν στην καρδιά και απο εκεί πέρνει όλα τα μηνύματα για να ανοίξουν καινούργιοι δρόμοι απερίγραπτοι και απεριόριστοι.
>
Πιστεύεις οτι η μουσική είναι τόσο δυνατή έτσι ώστε να γιατρεύει όλες τις πληγές ή τελικά η δύναμη του ανθρώπου σε συνδυασμό με τη μουσική παράγει τέτοια ενέργεια που τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο;
Ο άνθρωπος παράγει μουσική κάθε στιγμή που αναπνέει. Το κάθε όργανο του δονείται και όλα μαζί έχουν μια μελωδία διαφορετική κάθε φορά ανάλογα με τα συναισθήματα και τις σκέψεις που βιώνει. Η μουσικοθεραπευτική με έχει απασχολήσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια και έτσι κάθε τραγούδι, που γράφω πια, το ανιχνεύω μέσα απο τις νότες που χρησιμοποιώ και αφουγκράζομαι πως το νιώθω μέσα στο σώμα και τι διεγείρει. Στοχεύω στην ηρεμία του νευρικού συστήματος και διεσδύω στη συνειδητότητα και στην καρδιά όπου εκεί συμβαίνει η τέλεια μεταμόρφωση. Εκεί γεννήθηκε το “Τέλειο παιδί”, εκεί ανακαλύπτω διαρκώς ότι ό,τι μέσα έτσι και έξω. Το σώμα μου μου μιλάει επειδή του δίνω σημασία. Ανακαλύπτω το μυστικό μήνυμα του νερού, καθώς είμαστε 90% νερό, και πως δημιουργούνται τα αποτυπώματα μέσα στο νερό απο τις εμπειρίες μας, τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα. Και η μουσική αυτό που κάνει, αν της το επιτρέψεις, είναι ο ρόλος της καθαρίστριας, της πλύστρας, του γιατρού, που απλά προσφέρει, άνευ ορων, την θεραπευτική της δύναμη. Είμαστε τόσο πολυ “Θεοί” που απο το φόβο μας μπορεί να μην το δούμε ποτε. Αν όμως εμπιστευτούμε και επιτρέψουμε, συνειδητά, στη μουσική να διεισδύσει, τότε δεν θα χρειαστεί να κάνουμε απολύτως τίποτα γιατί αυτή δουλεύει καλύτερα χωρίς εμάς για εμάς.
>
Το όνομα που σε ακολουθεί παντού πλέον και πολλές φορές υποκαθιστά το Θεοδοσία είναι το «Babalou». Πως προέκυψε αυτό το όνομα? Ηταν μια προσπάθεια να νιώσεις ελεύθερη από τα όρια που σου είχαν θέσει;
Ναι. Το όνομα γεννήθηκε αυθόρμητα ένα βράδυ στη Θεσσαλονίκη από μια παρεξήγηση και ανακάλυψα οταν με φώναξαν Babalou μια κρυφή αίσθηση χαράς και απελευθέρωσης και με βάφτισα με ενθουσιασμό αυτό το κάτι που έχει ενα Babalou. Αυτό το ιερό τίποτα.
>
Το όνομα σου, και εννοώ το Θεοδοσία, έχει συνδεθεί απόλυτα με ένα χρώμα και αυτό είναι το Κόκκινο. Κατάφερες με ένα album να συνδέσεις το όνομα σου με ένα και μόνο χρώμα, και συγκεκριμένα το αντίθετο χρώμα που σε χαρακτήριζε εξ αρχής. Ήταν τυχαία επιλογή αυτού του χρώματος ή απλά ήθελες να τονίσεις αυτή την αντίθεση;
Όχι, κατάρχάς δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο. Πέρασα μέσα από τη θηλυκοτητά μου και πέρασα μέσα από τη δύναμη των χρωμάτων. Το κόκκινο είναι το χρώμα της γής, το χρώμα της φωτιάς, το χρώμα του πάθους, το χρώμα της ζωτικότητας, και σε μένα και το χρώμα της θηλυκότητας. Οπότε διείσδησα πολύ βαθιά μέσα στη γυναικεία μου φύση και το “Κόκκινο” ήταν “Κόκκινοοοο, πως να κρατήσεις έτσι απλά ένα κορίτσι που κρύβει μια γυναίκα στη καρδιά”. Και αυτό έχει μόνο κόκκινο.
>
Οι ενοχές και ο φόβος είναι δύο συναισθήματα που σε ακολουθούν από την αρχή και είναι τα συναισθήματα, που για σένα, χαρακτηρίζουν τον νεοέλληνα. Και όμως αναφέρεσαι στον νεοέλληνα ως το «Τέλειο παιδί», έμμεσα αναφερόμενη και στον εαυτό σου. Κατάφερες τελικά να σπάσεις τον «καθρέφτη» και να τα νικήσεις αυτά τα συναισθήματα;
Όχι, καθόλου, Επειδή το ανακάλυψα, το έγραψα, δεν πάει να πει οτι το γιάτρεψα. Απλά είδα ότι αυτό είναι, μετά φοβήθηκα και έφυγα. Πιστεύω στον Έλληνα. ‘Οσα χρόνια ζω εδώ, πιστεύω στον Έλληνα και φοβάμαι για τον Έλληνα γιατί βλέπω αυτό το τεράστιο δυναμικό ουσίας και ψυχής που κουβαλάει, ανα των αιώνων, να γίνεται ένα τετριμμένο πραγματάκι που προσπαθεί να μιάξει άλλους ανθρώπους, άλλους λαούς, άλλους πολιτισμούς. Θεωρώ ότι αν ο ένας Έλληνας αγαπήσει τον άλλον, και τον συγχωρέσει για όλα αυτά για τα οποία τον κράζει ως Ελληνάρα, αυτή η γή ως δια μαγείας θα μεταμορφωθεί γιατί είναι εμπνευσμένη και μαγική. Και για αυτό έκανα αυτό το δίσκο, για να αγαπήσει ο Έλληνας τον Έλληνα όποιος και να ‘ναι. Να παύσω να μπαίνω στο ταξί και να ακούω το κράξιμο της αρκούδας από …ξέρεις, να μην περπατώ στο δρόμο και να ακούω να βρίζουν ο ένας τον άλλον. Να μπουμε λίγο όχι στην καρδιά αλλά στη συνειδησή μας. Καρδιά έχουμε, συνείδηση δεν έχουμε. Για αυτό είμαστε τέλειοι, είμαστε τέλειοι. Όλοι εδώ θέλουν να ‘ρθούνε, η Ελλάδα είναι, όσο και αν έχω ταξιδέψει, the talk of the town, είτε πας στη Νέα Υόρκη, είτε στο Παρίσι. Ότι και να λένε αυτό το πακέτο που παίζει εδώ είναι άπιαστο, απερίγραπτο.
>
Τον τελευταίο καιρό, οι Έλληνες ζουν μέσα στο φόβο των νέων μέτρων και της νέας κατάστασης που αλλάζει καθημερινά.
Ναι, γιατί είναι πρώτοι, είναι οι καλύτεροι, και αυτό πρώτη φορά συμβαίνει στον κόσμο και συμβαίνει στους Έλληνες, νούμερο ένα. Αυτή είναι η αλήθεια αυτού του τόπου, ο Έλληνας, αυτή τη στιγμή, αντιπροσωπεύει το κοσμικό κώμα που λέω εγώ, και είναι πρώτος, που λέει παιδιά αυτό συμβαίνει τώρα. Αντί να καθόμαστε να κράζουμε το που φτάσαμε, ας δούμε την αλήθεια. Παγκοσμιοποίηση. Και είναι πρώτος να βγεί μπροστά και να το δείξει. Η κρίση που ο Έλληνας τώρα παρουσιάζει την περνάει όλος ο κόσμος. Απλά ο Έλληνας έχει τα …… να το δείξει και να πει είμαι και σε αυτό νούμερο ένα, τι θέλετε τώρα? Έτσι το βλέπω καθαρά.
>
Και πως βλέπεις την πορεία της Ελλάδος τα επόμενα χρόνια;
Μπορεί να ξεπουληθεί και να πουληθεί όπως βλέπουμε. Εντάξει, μπήκαν τα ρωσάκια, τα κινεζάκια, τα γερμανάκια, όλα εδω πέρα θα παίξουμε παιχνίδια. Αλλά επίσης εγώ είμαι, πως το λένε, firm believer, πιστεύω ακραδαντα στο να ξεπεράσουμε τα σύνορα. Εάν δεν ξεπεραστούν τα σύνορα, έτσι όπως έχει γίνει η ζωή από όλες τις πλευρές της, δεν πρόκειται να σωθούμε. Τώρα ο λόγος που μπαίνουν οι διάφορες χώρες στη κάθε χώρα, είναι καθαρά συμφεροντολογικός, το ξέρουμε όλοι αυτό. Αλλά η ουσία είναι οτι πρέπει να ανοίξει η κάθε χώρα και να δεχτεί η κάθε χώρα την παγκοσμιοποιησή της. Γιατί χάνεται αυτή η γή, μαθηματικά χάνεται αυτή η γή.
>
Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που το έχεις τραγουδήσει πολλές φορές και σίγουρα το έχεις νιώσει. Είναι το κυρίαρχο συναίσθημα για σένα σε αυτή τη ζωή? Και αν δεν υπάρχει αυτό το συναίσθημα στη ζωή σου, πιστεύεις μπορείς να συνεχίσεις;
Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, η αγάπη είναι αίσθημα. Συναίσθημα είναι τα παράγωγα της αγάπης, αυτά δηλαδή που βγαίνουν μέσα από την αγάπη. Η αγάπη δεν υπάρχει, δεν τη ζούμε, παραμύθι είναι στο κεφάλι μας. Περιμένουμε να ολοκληρωθούμε από κάποιον άνθρωπο για να νιώσουμε αγάπη. Είμαστε άνθρωποι που ζούμε μέσα από την ανάγκη της αναγνώρισης και της αγκαλιάς για να νιώσουμε αγάπη. Ενώ είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό “αγάπη”. Είμαστε “αγάπη” αλλά δεν τη ζούμε. Και το “Αγαπήσου” το δικό μου είναι στον εαυτό μου, γιατί δεν αγαπιέμαι και δεν δίνω στον εαυτό μου το χώρο που χρειάζεται για να βιώνει το αίσθημα της αγάπης, όχι τα συναίσθηματα μονο.
>
Σε κάθε ζωντανή σου εμφάνιση, με το που βγαίνεις στη σκηνή, έχεις απίστευτη ενέργεια την οποία τη μεταδίδεις σε οποιονδήποτε βρίσκεται από κάτω. Σε κάθε συναυλία δίνεις όλο σου το είναι και φτάνεις στο “peak” προς το τέλος της. Πως το καταφέρνεις όλο αυτό και πως επαναφορτίζουν οι μπαταριές σου κάθε φορά;
Δεν υπάρχει μέθοδος σε αυτό, αυτό το ξέρεις. Δεν μπορεί να υπάρξει μέθοδος. Οταν ανεβαίνεις πάνω στη σκήνη και δεν είσαι ηθοποιός, όπου πρέπει να παίξεις ένα ρόλο κάθε φορά όπου είναι στημμένα τα πράγματα, είμαι πολύ ευάλωτη εκεί πάνω και παραδίνομαι. Η ενέργεια δουλεύει από μόνη της. Εγω φροντίζω απλά να είμαι σωματικά σε καλή κατάσταση, φωνητικά σε καλή κατάσταση και όλα τα άλλα παίζουν. Η κορύφωση έρχεται πάντα. Αν παραδοθείς στο πρώτο βήμα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνεις κορύφωση. Όπως και να’χει, δεν μπορείς όμως να την οργανώσεις. Αυτό που χρειάζεται είναι μια πειθαρχεία στην εμπιστοσύνη που πρέπει να έχει ο καλλιτέχνης στο ότι, οταν ανεβαίνει εκεί πάνω, παραδίνεται. Αυτή είναι η μόνη πειθαρχεία που χρειάζεται ένας καλλιτέχνης.
>
Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι ότι μπορεί να ήταν καλύτερη η αποχωρησή σου από τη μουσική σκηνή και η επιστροφή σου στην Αυστραλία? Και τελικά Αυστραλία ή Χανιά;
Αυστραλία, Εϊναι μεγαλύτερη ήπειρος. Και είναι και πανέμορφη ήπειρος, δεν παίζεται η φύση της.
>
Σε σχέση με τα Χανιά, σίγουρα. Απλά κάποια στιγμή είχες δηλώσει ότι σκεφτόσουν τα Χανιά επειδή εκεί είναι η αδερφή σου.
Μου αρέσουν τα Χανιά, μου αρέσει η ενέργεια της Κρήτης. Είναι θεαματική η ενέργεια της Κρήτης. Είναι χώρα η Κρήτη. Καθορίζει την Ελλάδα η Κρήτη. Αλλά αν θα πήγαινα κάπου θα ήταν στην Αυστραλία.
>
Και αναπολώντας τη πορεια σου ολα αυτα τα χρονια, αισθανεσαι υπερηφανη για όσα έχεις προσφέρει στη ελληνική μουσική? Και αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Κατ’αρχάς, δεν αισθάνομαι υπερηφάνεια, δεν έχω αισθανθεί ποτέ αυτό το συναίσθημα. Δεν ξέρω πως είναι. Αισθάνομαι ενθουσιασμό, αισθάνομαι χαρά για αυτά που πρόσφερα στην Ελληνική μουσική σκηνή και αισθάνομαι πολύ καλά που ακόμα έχω κοινό που με ακολουθεί και με πιστεύει σαν άνθρωπο και όχι μόνο σαν φωνή. Αυτό με κάνει να νιώθω καλά και με κάνει να νιώθω ότι έχω κάνει κάτι στην μουσική σκηνή. ‘Εχω κάνει πέντε δίσκους, εχω δώσει κάτι σε αυτούς που με αγαπάνε. Δεν πέρασα έτσι και έφυγα. Δεν νιώθω υπερηφάνεια, δεν πιστεύω στην υπερηφάνεια, δημιουργεί “εγώ” τεράστιο και αν γίνεις περήφανη στη δουλειά που κάνουμε, που σε αποκαλούν θεά κάθε δεύτερη λέξη, την έβαψες. Δηλαδή η υπερηφάνεια σε κάνει πολυ, να σου πω την ατάκα, “ξέρεις ποιος είμαι εγώ? Ξέρεις σε ποιον μιλάς?” Τα έχω ακούσει πολύ από φίρμες γύρω μου. Σε κάνει μια ντίβα που ανήκει σε άλλες εποχές, η υπερηφάνεια. Όπως και η υπερηφάνεια του νεοέλληνα, τον έχει φέρει εδώ που τον έχει φέρει. Υπερήφανος για ποιό πράγμα; Για την ιστορία που δεν ξέρει;
>
Πιστεύεις, όμως, οτι αυτή η ιστορία του ανήκει;
Αν θέλει να δει μέσα σε αυτή, ναι. Γιατί είναι DNA. Απλά, όμως, είναι περιφερειακή γύρω του. Επικοινωνείται το θέμα υπερηφάνεια πολύ. Και καλά κάνει και είναι περήφανος γιατί τον έχουν κατακτήσει και τον έχουν δείρει πολλές φορές τον Έλληνα, ανα των αιώνων. Οπότε γαντζώνεται ο Έλληνας από την περηφάνεια του. Μόνο που έχει ξεχειλίσει το ποτήρι με όλο αυτό το πακέτο τώρα. Δεν γίνεται να είναι πια έτσι, γιατί γινεται εγωϊστής, μονόπλευρος και τρομερά ανασφαλής και φοβισμένος.
>
Θα άλλαζες όμως κάτι από όλη αυτή τη πορεία σου? Θα ήθελες να είχες κάνει κάποια διαφορετική επιλογή;
Από τις επιλογές που μου δόθηκαν, αυτές που έκανα ήταν οι καλύτερες. Το σίγουρο είναι οτι κάθε φορά εμφανιζεται μια στιγμή που μου ζητάει να πάρω ενα ρίσκο και να τολμησω όλα όσα δεν είχα φανταστεί. Έτσι λειτουργώ στη ζωή μου, σε όλα, και η μουσική με συντονίζει για να τολμώ.
>
Τελικά, τώρα πλέον περιμένουμε κάτι καινούργιο από τη Θεοδοσία;
Επιλέγω να ζω την αβεβαιότητα για να μην παθαίνω κατάθλιψη. Οταν περιμένεις κάτι από τον εαυτό σου, και ξέρεις οτι και άλλοι περιμένουν κάτι από εσένα, προσπαθείς να υπερβεις την καλλιτεχνική σου φύση. Και έτσι, μπαίνεις σε ένα βαθμό κατάθλιψης γιατί δεν μπορείς να προλάβεις ούτε το χρόνο ούτε τις απαιτήσεις των άλλων. Επιλέγω την αβεβαιότητα, σταθερά και συνειδητά. Και αυτό σημαίνει οτι μπορεί να κάνω κάτι καινούργιο, μου έχουν γίνει κάποιες προτάσεις με ενδιαφέρον, αλλά μπορεί να μην κάνω και τίποτα απ’όλα αυτά. Υπάρχει μια έντονη απογοήτευση στον κόσμο γύρω μου και σε μένα. Γκρεμίζονται διαρκώς αξίες μπροστά στα μάτια μας και αυτό από μόνο του με κάνει να μην συντονίζομαι με το τι πρέπει να κάνω και μένω σε μια απόσταση ακόμα από όλα αυτά που μπορεί να κάνω και μπορεί και να μην κάνω.
Αποκλειστική συνέντευξη της Θεοδοσίας Τσάτσου στο tsatsou.com / theodosia.gr
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση κειμένων χωρίς την άδεια του tsatsou.com / theodosia.gr