Συνεντεύξεις
« Το μόνο που επιθυμώ είναι να είμαι συντονισμένη με ένα κομμάτι του εαυτού μου»
>
Θεοδοσία Τσάτσου λοιπόν ή Babalou;
Θεοδοσία Τσάτσου ναι αλλά και Babalou. Την Babalou την έδωσα εγώ στον εαυτό μου για όνομα. Έτσι, από το “είμαι από αλλού” με φώναζαν “Babalou” και επειδή όλοι μου οι φίλοι είχανε ονόματα “πνευματικά”, εγώ δεν ήθελα να με βαφτίσει πάλι κανένας παπάς, γκουρού ή ότι να ´ναι και αποφάσισα να με λένε έτσι. Αλλά κανείς δε με λέει έτσι, δεν το γουστάρουνε.
>
Δηλαδή δεν τους αρέσει το Babalou;
Καθόλου, όλοι με φωνάζουνε δυστυχώς Τσάτσου. Είναι πιο εύηχο και εύκολο κατάλαβες.
>
Σκέφτομαι, τη δυαδικότητα του ονόματός σου καθώς και τις δύο διπλές σου πατρίδες. Όλοι γνωρίζουμε ότι έχεις έρθει από Αυστραλία. Μια πατρίδα η Αυστραλία, μια πατρίδα η Ελλάδα. Στα πάντα βλέπω μια δυαδικότητα η οποία μου αρέσει. Το έχεις σκεφτεί ποτέ;
Να σου πω κάτι, πιστεύω ότι είναι περισσότερο από δυαδικότητα. Θέλω να πω δηλαδή ότι πρέπει να κατοικούνε πολλοί μέσα μου. Η Babalou νομίζω ότι πρέπει να εκφράζει ένα κομμάτι της ψυχής μου που εμπεριέχει μέσα, ότι έχω αγαπήσει από μικρή. Από το τριαντάφυλλο, γεννήθηκα με ένα τριαντάφυλλο στο μέτωπό μου, γιαυτό έγραψα και την Babalou, μέχρι ας πούμε την πρώτη φορά που άκουσα Τζιμ Μόρισον και έπαθα πλάκα…εμπεριέχει όλες τις αγάπες μου η Babalou, όλους τους ανθρώπους μου και τις καταστάσεις μου. Ενώ η Τσάτσου είναι αυτό που μου έδωσαν, αυτό που μου όρισαν να είμαι, Θεοδοσία το όνομα της γιαγιάς και Δέσποινα με λένε,το όνομα της Παναγιάς. Τσάτσου το όνομα των Τσάτσων.
>
Επομένως είναι σαν να μου απαντάς τι έχεις αποφασίσει ή τι προτιμάς ως όνομα.
Στην αρχή όταν έβγαλα τη Babalou ήμουν λίγο απαιτητική με τον κόσμο. Τους φίλους μου έτσι. Έλεγα ρε παιδιά πείτε με Babalou αλλά δεν μπορούσανε. Έχουνε περάσει από τότε τέσσερα ή πέντε χρόνια, εντάξει δεν τους πιέζω πια,αρχίζω να το ξεχνάω και εγώ (γέλια!) δε με λέει κανείς έτσι, ούτε για αστείο
>
Ωραία . Εμείς Θεοδοσία δεν έχουμε ξανασυναντηθεί, ωστόσο έχουμε επικοινωνήσει στο παρελθόν. Με αφορμή ακριβώς αυτόν το τελευταίο σου δίσκο(2009) Α-αγαπήσου (Babalou) και ένα κείμενό μου γι αυτόν. Είχα γράψει, ότι η ροή των τραγουδιών του δίσκου (με βάση την ανάδειξη μιας ηρωίδας) έχει τη δομή της Αττικής τραγωδίας. Θεωρείς ότι με το δίσκο αυτό, που έχεις δηλώσει κατά καιρούς ότι γράφτηκε και για τους Έλληνες,ουσιαστικά αποδέχεσαι πια και ως τόπο δημιουργίας σου την Αττική; Είναι μια αποδοχή ότι ζεις στην Αθήνα,δημιουργείς στην Αθήνα, μένεις στην Αθήνα;
Είναι μια αποδοχή ότι έφυγα από το σπίτι μου. Έφυγα από τον τόπο μου, από τους γονείς μου, από τους φίλους μου. Και ήρθα μόνη μου σε αυτήν την πόλη. Και η διασημότητα δεν έκανε τη ζωή μου πιο εύκολη και τη μοναξιά μου, ίσα -ίσα. Οπότε για μένα ήτανε πραγματικά σαν να ξεριζώθηκα από κάπου και ρίζωσα κάπου αλλού. Και ήταν μια τεράστια αποδοχή η Αθήνα σε όλα τα επίπεδα. Έχασα τη βολή μου εντελώς, δεν είχα τη σιγουριά ότι κάποιος θα ρθει να με δει, δικός μου άνθρωπος. Ζούσα στη Φυλής, στη Βικτόρια. Θέλω να πω έπεσα κατευθείαν μέσα στη μαύρη τρύπα και στο στόμα του λύκου και κάπως “γαλουχήθηκα”.
>
Επομένως το 2009 ήταν η χρονιά που επιτέλους αναπνέεις στην Αττική γη και καταλαβαίνεις καλύτερα ότι εκείνη εκπέμπει ;
Ναι αντιλαμβάνομαι τη ζωή για πρώτη φορά…
>
Αντιλαμβάνεσαι τη ζωή για πρώτη φορά;
Ναι αντιλαμβάνομαι τι θα πει να αναπνέεις τόσο πολύ καυσαέριο και να μην θες να φύγεις από αυτό, γιατί συμβαίνουν πράγματα εδώ.
>
Όπως, επί παραδείγματι;
Όπως εδώ οι άνθρωποι μπορούν να είναι περισσότερο ο εαυτός τους, γιατί δεν είναι επαρχιακή πόλη όπως είναι η Θεσσαλονίκη και ας είναι η Θεσσαλονίκη λίγο σαν πρωτεύουσα. Εδώ δεν έχεις άλλη επιλογή Αριάδνη, πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Η καθημερινότητα το απαιτεί. Βλέπεις επίσης ανθρώπους που τολμάνε να είναι διαφορετικοί εδώ. Μπορείς ας πούμε να σε σαγηνεύσει η νύχτα στην Αθήνα και να την περπατάς. Στη Θεσσαλονίκη είναι απλά εγκάρδια, είναι βόλεμα, είναι χαλαρά, είναι καναπές, είναι φιλαράκια. Εδώ είναι ένα πω πω…! τι ταξίδι ήταν τώρα αυτό, τι “τριπάκι”, τι είναι αυτό που βλέπω τώρα στο δρόμο να συμβαίνει.
>
Και έτσι οφείλει να κάνει ένας δημιουργός; να ξεβολεύεται;
Ναι οπωσδήποτε, αλλιώς δε μπορείς με τη λογική να αγγίξεις το συναίσθημα και το πάθος. Μόνο με το “ξεβόλεμα” γίνονται αυτά(γέλια)…
>
Ποια είναι λοιπόν Θεοδοσία, τα συγκρουσιακά ή τα συμφιλιωτικά στοιχεία του εαυτού μας. Τι σκέφτεσαι πάνω σ’ αυτό;
Όλα είναι σε δυάδα. Είναι η στιγμή του φεγγαριού που συμβαίνει αυτό! Εκεί που τα πράγματα από το απόλυτο σκοτάδι γίνονται απόλυτο φως. Είναι δυο τα αισθήματα, ο φόβος και η αγάπη.
>
Ο φόβος και η αγάπη;
Αυτή είναι και η δυαδικότητα του εαυτού για μένα. Είναι η πάλη ανάμεσα σε αυτά τα δυο. Οπότε, όταν εστιάσεις στο φόβο σε ταΐζει αυτός, όταν αντιληφθείς και επιτρέψεις στον εαυτό σου, να σου αποκαλυφθεί η αγάπη , τότε αντιλαμβάνεσαι ότι είναι ακόμα πιο κοντά και από τον αέρα που αναπνέεις!
>
Και περνώντας από τη δυαδικότητα, να σε ρωτήσω ή μάλλον να σου καταθέσω πως σε ότι σε αφορά είχα πάντα την αίσθηση μιας μοναχικότητας ή μιας μοναδικότητας. Είναι κάτι που δεν το έχω διαπιστώσει μόνο εγώ, προφανώς το έχουν επισημάνει κι άλλοι. Είναι κάτι που το ΄χεις σκεφτεί για σένα;
Ποτέ δεν θεώρησα ότι είμαι μοναδική. Μοναχική από πάντα. Όταν άρχισα να μεγαλώνω συνειδητοποίησα τη διαφορετικότητα ανάμεσα στη μοναχικότητα και τη μοναξιά και ανακάλυψα Αριάδνη, πως λατρεύω τη μοναχικότητά μου. Ακόμα κι αν το θεωρούν κάποιοι που είναι δίπλα μου εγωιστικό. Να απολαμβάνω τη μοναχικότητά μου και να μην είναι μοναξιά. Είμαι πάρα πολύ ευγνώμων για αυτό που έχω καταφέρει στη ζωή μου και το απολαμβάνω.
>
Τι εμπεριέχει η λέξη μοναχικότητα;
Είναι αυτή η άνεση που έχω με τον εαυτό μου να συνειδητοποιώ ότι η προσωπικότητά μου δεν είναι εδώ για να υπηρετεί το «εγώ» μου αλλά τη ψυχή μου και το πνεύμα μου. Αυτό μου κάνει η μοναχικότητα, δε ξέρω πως αλλιώς να το πω.
>
Ωστόσο φεύγοντας από το αμιγώς ατομικό ή το προσωπικό αν θέλεις, να σε ρωτήσω και για τη συλλογικότητα. Παρατηρείται ένας αέρας αλλαγής, υπόγειος ή ορατός. Μια αλλαγή που σαφώς έχει τα σημάδια της κρίσης, ωστόσο είναι μια αλλαγή. Πως την νιώθεις;
Φωτιά . Ασύλληπτη φωτιά που έχει σκάσει μύτη από παντού και βέβαια έχει αρχίσει από μέσα. Από το μέσα του καθενός. Μπορεί αυτή η φωτιά να γίνει ότι πιο δημιουργικό έχουμε, να καταφέρουμε να ανακαλύψουμε τον πραγματικό προορισμό μας σε αυτή τη ζωή, να δούμε όλα αυτά τα κρυφά χαρίσματα που μας κάνουν να νιώθουμε ακόμα και χάλια με την πάρτη μας.
>
Επομένως για τη Θεοδοσία η αλλαγή είναι προς το καλό.
Απαραιτήτως. Και επίσης δεν συντονίζομαι εγώ καλά με τις δυο λέξεις καλό –κακό, εμπεριέχουν τόσα πολλά πράγματα, είναι τόσο υποκειμενικές
>
Δεν έχουν αποχρώσεις;
Καμία. Είναι σαν να σε ρωτάω τι κάνεις… Καλά. Ε εντάξει τι θα πει αυτό. Αυτό που έχει σημασία και είχε από πάντα είναι τα πιο βαθειά αισθήματα του καθενός. Είναι η ατομική επανάσταση του καθενός μέσα στο σκοτεινό του δωμάτιο, μέσα στο κρύο του δωμάτιο. Είναι η μοναδική ευκαιρία που μας δίνεται, με πρώτους τους Έλληνες να καλούνται να τη φέρουν εις πέρας αυτή την κρίση, είναι η μοναδική ευκαιρία που μας δίνεται για να αποκαλύψουμε στον εαυτό μας τις μέγιστες δυνατότητές μας ως ψυχές, ως κορμιά. Είμαστε σε θέση να ανακυκλώσουμε κάθε σκουπίδι, κάθε σκατοσυναίσθημα, κάθε ηλίθια σκέψη. Μπορούμε να την κάνουμε καρκίνο αν δεν προσέξουμε, αλλά μπορούμε να την κάνουμε και χαρά. Άμα λίγο συντονιστούμε με τη συνείδησή μας. Λίγο, στο εδώ και τώρα. Έρχεται ο νους, ο τρελός, να εμποδίσει το τώρα… κάτσε δες το, ξανά έλα, βρες δυο ή τρεις μεθόδους για να σε φέρνουν εκεί. Αλλά εδώ, αυτή είναι η μόνη συνταγή για να θεραπεύσουμε ασθένειες έμπρακτες, ασθένειες της ψυχής και άλλες τόσες που είναι να σκάσουν μύτη εάν εμείς τους δώσουμε χώρο.
>
Θεοδοσία όλα αυτά που λες είναι μια καθαρή, σπάνια πια θηλυκή σκέψη. Θεωρείς ότι θηλυκοποιείται πλέον η κοινωνία;
Εντελώς, άσε που νομίζω ή μάλλον είμαι σίγουρη ότι δεν έχουμε Θεό έχουμε Θεά.
>
Ίσως να ξέρεις ότι με τον Αισχύλο σφραγίστηκε το τέλος της μητριαρχίας, με την Ορέστεια.
Α…πάντως είναι απαραίτητη η θηλυκοποίηση της κοινωνίας. Δες όμως και το ομοφυλοφιλικό έργο που στήνεται όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο σε αυτή τη χώρα, γενικώς. Πως οι άνθρωποι αρχίζουν και συντονίζονται περισσότερο με το φύλο τους. Πως οι «στρέϊτ» έχουν αποτύχει, το ετερόφυλο ζευγάρι έχει αποτύχει, τελείωσε. Και γιατί συμβαίνει αυτό, γιατί οφείλουμε να θηλυκό- ποιηθούμε χωρίς αυτό να τρομάζει, τους άνδρες εννοώ, ότι θα γίνουμε γκέϊ ή ότι θα γίνουνε μίζεροι με κάποιο τρόπο. Χρειάζεται η ευαισθησία και να πάρει μια κάποια αξία. Είναι να είσαι δυνατός, να έχεις απόλυτη αντίληψη της ενέργειας, της δύναμης που έχεις και πως αυτή μπορεί να διανεμηθεί σωστά. Αν όμως δε φτάσουμε στην ευαισθησία θα γίνουμε απλά τροφή για τη γη, πολύ γρήγορα.
>
Δε μπορείς όμως να αγνοήσεις τη «φασιστοποίηση» ή αν θέλεις τη στροφή, προς το συντηρητισμό που παρατηρείτε και Ευρωπαϊκά. Θεωρείς ότι αυτή είναι η τελευταία δύναμη του κτήνους λίγο πριν πεθάνει ;
Δε ξέρω αν αυτή είναι η τελευταία δύναμη του κτήνους που πεθαίνει…
>
Εννοώ ότι στην “παράδοση”(ήττα) ,το θηρίο λίγο πριν πεθάνει έχει την περισσότερη δύναμη…
Ναι την ώρα που παραδίνεται. Ας πούμε πχ σκέφτομαι τη θρησκεία, την οποία βλέπω σαν ένα γεωγραφικό χάρτη. Αρχίζω από εκεί, αλλά για να παραδοθώ, χρειάζομαι πνευματικότητα, πέρα από τη θρησκεία πέρα από την πληροφορία . Αυτή την εποχή ζούμε το σπάσιμο των συνόρων.
>
Το σπάσιμο των συνόρων;
Ναι. Όσο κι αν είμαστε ενάντια όλοι, οι άνθρωποι, γιατί και στην Αυστραλία που μεγάλωσα μας μισούσαν τους Έλληνες, μισούσαν τους Κινέζους ( ζήσαμε δηλαδή τέτοιες φάσεις) τώρα είναι ακόμα πιο έντονο αυτό. Αυτό που μας στέλνει το σύμπαν είναι με ένα ανήθικο τρόπο, γιατί είναι ανήθικο το σύμπαν. Σου λέει δεν υπάρχουν σύνορα δεν υπάρχουν φυλές, δεν υπάρχει ο τόπος. Όλα είναι ένα πάρε το απόφαση. Μέχρι όμως να γίνει αυτό, είναι σίγουρο ότι θα χυθεί αίμα και θα πέσει πολύ σκοτάδι.
>
Με όλες αυτές τις γνωστές πρακτικές;
Δε μπορεί να ΄ρθει η θηλυκή ενέργεια και να ισχύει ο αρσενικός τρόπος σκέψης που σημαίνει: βάζω εδώ, κόβω εδώ, αυτό θα κάνεις εσύ. Η θηλυκή ενέργεια είναι μέσα στην αφθονία , δεν κάνει διακρίσεις στα παιδιά της
>
Η καλή θηλυκή ενέργεια, η καλή μάνα.
Η εμπνευσμένη μάνα θα έλεγα. Γι αυτό και η δημιουργικότητα είναι απαραίτητη αυτήν την εποχή. Πάρε τη δεκαετία του ΄60 που άνθισαν όλα, τώρα ζούμε παρόμοια εποχή. Χρειάζεται ο άνθρωπος να μπει μέσα στη δημιουργική του πλευρά, να βρει να κάνει κάτι, μόνο για να κάνει τη ψυχή του να λαλήσει λίγο από χαρά. Άντε γράψε ένα τραγούδι, ζωγράφισε κάτι, κάνε ένα μουσακά αλλά κάνε το με αγάπη και μοίρασε τον μετά. Θέλω να πω, χρειάζεται το ξύπνημά μας το πρωινό, ακόμα κι αυτό να το κάνουμε με άλλο τρόπο πια.
>
Αναφορικά με την Ελλάδα, θεωρείς ότι γυναικείο ταλέντο μέσα σε ομάδες αναδεικνύεται περισσότερο ή στη σόλο καριέρα.
Και στα δύο. Έχουμε τόσα παραδείγματα, εμπνευσμένες γυναίκες και από το χώρο το δικό μου, αλλά και από ένα σωρό άλλους χώρους. Απλά η γυναίκα στην Ελλάδα, επειδή δεν έχω ζήσει όλη μου τη ζωή εδώ, αυτό που διακρίνω είναι ότι πάντα θα την διέπει κάτι το ενοχικό. Ξέρω ότι το DNA της Ελληνίδας μάνας και του Έλληνα πατέρα είναι τόσο δυνατό, που μπλέκεται κάτι μεταξύ θύματος και επαναστάτη. Αυτό τώρα άμα το πάρεις και το πετάξεις σε μια γυναίκα, στη ψυχοσύνθεση της, μεγαλώνοντας την έχεις “γαμήσει”. Δηλαδή σταματάει όλο το δημιουργικό της κομμάτι, ξεχνά ότι αυτό που έχει εδώ μέσα στην κοιλιά της είναι το σπίτι της. Είτε γεννήσει είτε όχι. Εδώ μέσα. Μπορεί να έχει περίοδο κάθε μήνα, μπορεί να κάνει δέκα παιδιά, αλλά δεν το χει. Αλλού είναι η θηλυκότητα γι αυτήν. Είναι αυτό που λένε α ..δε γίνεται πρέπει να είσαι λίγο γυναίκα για να κάνεις αυτό που θέλεις.Έχουν παρερμηνευτεί τα όρια της γυναίκας και του πλάσματος. Η Ελληνίδα γυναίκα έχει ένα τρομερό αβάντζο, πατάει ένα τόπο που μοσχομυρίζει θυμάρι, δυόσμο, ρίγανη και ομορφιά. Αυτό ξέρεις τι μπορεί να κάνει στο αιδοίο αν του το επιτρέψεις .Θαύματα. Και μετά αυτοί που θα είναι γύρω σε αυτήν τη γυναίκα, θα τα πάρουν αυτά τα θαύματα. Γιατί μόνο μια γυναίκα μπορεί να επικοινωνήσει αυτές τις κρυμμένες μα αληθινές στιγμές της ζωής. Οι απλές στιγμές της ζωής, μόνο με το θηλυκό όργανο μπορούν να συμβούν. Και δυστυχώς οι γυναίκες πάνε να φορέσουν ένα όργανο το οποίο δεν είναι δικό τους και δεν το χρειάζονται. Μια γυναίκα μπορεί να μείνει και έγκυος μόνη της πια, δε χρειάζεται το σπέρμα του άνδρα…
>
Που το ξέρεις εσύ αυτό;
Τι που το ξέρω, εδώ και οκτώ χρόνια το ξέρω. Το διάβασα σε ένα περιοδικό τι θες; Έμεινα μόνη μου έγκυος εγώ (γέλια)…
>
Δύσκολο να το ξέρεις, είναι θέμα καθαρά ιατρικό.
Ναι αλλά μη ξεχνάς ότι είμαι και θεραπεύτρια. Εδώ και δέκα χρόνια ασχολούμαι πολύ έντονα με τη σχέση σώματος, πνεύματος, ψυχής και μουσικής. Σπούδασα μουσικοθεραπεία, έχω κάνει πάνω από δώδεκα χρόνια ρέϊκι , ο διαλογισμός είναι ένας παράγοντας στη ζωή μου από πέντε χρονών, ασχολούμαι με αρωματοθεραπεία, με λουλουδοθεραπεία. Θέλω να σου πω είναι πράγματα που με τρελαίνουνε, χαίρομαι. Μέσα από όλα αυτά λοιπόν, έχω ανακαλύψει τον ιερό ναό μας. Εκεί με πήγε το πράγμα. Και κάθισα μια μέρα, πήρα όλα τα όργανα(του σώματος),τα έβαλα μπροστά μου και πάνω την καρδιά, που κάθισε σαν βάζο και είχε όλο λουλούδια μέσα, ξέρεις με τις αρτηρίες της πώς είναι. Η καρδιά εν τω μεταξύ, δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά σε μια γυναίκα όταν η περιοχή εκεί κάτω έχει πόνο, ανασφάλεια και όλα τα σχετικά και για οποιοδήποτε λόγο. Γιατί είναι άσχημη, γιατί δεν έκανε παιδιά, γιατί η μάνα της ήτανε κακιά. Τι είδα λοιπόν, ότι μόλις συντονίσεις αυτή την περιοχή, έρθεις δηλαδή σε επαφή μαζί της, η καρδιά αρχίζει και χτυπάει αλλιώς, σαν να ανθίζει, ανοίγει και αυτό συμβαίνει μόνο στις γυναίκες και ας έρθει γιατρός να μου πει ότι δεν συμβαίνει .
Γιατί έχω κάτι φίλους γιατρούς που μου πάνε λίγο κόντρα, σε αυτά που λέω, αλλά έχει και ενδιαφέρον γιατί γουστάρω να έχω και τέτοιου είδους κόντρες με επιστήμονες. Στο τέλος βέβαια δεν είναι ότι δε βλέπουν μια αλήθεια σε όλο αυτό. Απλά έχω να πω αυτό στις γυναίκες, ότι μια γυναίκα ποτέ δε χρειάζεται να αρρωστήσει και να πάθει οτιδήποτε, εάν έχει ιερή σχέση με το μητρικό της κομμάτι, είτε κάνει παιδί είτε όχι, είτε είναι στα δέκα είτε είναι διακοσίων χρονών.
>
Σε ακούω να μιλάς και σκέφτομαι ότι τόσα που έχεις να πεις, αν δεν τραγουδούσες τι θα έκανες;
Τι θα έκανα; Θα γινόμουνα ή μάγειρας ή ζωγράφος μπορεί..
>
Πες μου ένα αγαπημένο σου ζωγράφο.
Ε ποιόν, τον Βαν Γκογκ. Αυτή η νύχτα …με ακολουθεί παντού.
>
Θεοδοσία έχω την αίσθηση ότι σου αρέσουν τα νιάτα , χωρίς να θέλω να προσβάλλω καμία ηλικία. Άλλωστε όλες έχουν τη χάρη τους! Όμως σε νιώθω να είσαι πολύ στα νιάτα, να σου αρέσουν.
Ίσως επειδή από πολύ μωρό χρειάστηκε να ενηλικιωθώ αμέσως.
>
Οπότε είναι απώλεια, πένθος κάτι που αναζητάς διαρκώς;
Ναι. Δηλαδή στην εφηβεία μου, ήμουνα περισσότερο ένα παιδί που φρόντιζε το σπίτι, πολλές φορές η μητέρα μου και ο πατέρας μου δουλεύανε δύο δουλειές, χρειάστηκε να είμαι πολύ υπεύθυνη για πολλά πράγματα από μικρή. Οπότε όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο, τότε ήρθε η ελευθερία μου πραγματικά και τότε ήταν που ήρθα και στην Ελλάδα ξέρεις.
>
Διπλή ελευθερία;
Ναι, ναι. Η στιγμή που ανακάλυψα ότι μπορώ να είμαι και εγώ παιδί κι αυτό έχει μείνει μέχρι τώρα. Και έχω αντιληφθεί τελικά ότι το μόνο πράγμα που χρειάζεται κανείς είναι, συνειδητά όμως τώρα πια γιατί μεγαλώσαμε, η συντήρηση της παιδικής μας διάστασης. Να μπορούμε να χαιρόμαστε με κάτι χωρίς να έχει και πολύ μεγάλη σημασία, απλά να χαιρόμαστε, να ξεχνιόμαστε εύκολα, να γελάμε όσο πιο πολύ μπορούμε. Και τρομαγμένα παιδιά, δεν πειράζει αρκεί να ναι παιδιά μέσα.
>
Τώρα στο κατώφλι ενός νέου χρόνου. Νέου σε ηλικία, νέου σε περιεχόμενο, νέου σε ημερομηνία;
Αχ μου αρέσει που δε ξέρω, μου αρέσει. Δε ξέρω και γουστάρω. Απλώς το μόνο που επιθυμώ είναι να είμαι συντονισμένη με ένα κομμάτι του εαυτού μου. Με την καρδιά μου. Συνέχεια όμως, όταν κοιμάμαι, όταν κλαίω, όταν χαίρομαι, όταν φοβάμαι. Να μην φύγω ποτέ από το διάδρομο πτήσης μου, να είμαι εκεί.
>
Θα το συνιστούσες αυτό ως πράξη ζωής;
Ναι γιατί η καρδιά μας είναι το πλέον ευφυές όργανο που διαθέτουμε μέσα μας. Ο εγκέφαλος μας είναι η καρδιά μας.
>
Οκ .Πες μου αν θέλεις τι φοβάσαι τις γιορτές;
Χα χα. Τι φοβάμαι; Φοβάμαι για τη χαρά που νιώθω από μικρό παιδί. Γιατί ντυνόμουνα και Άγιος Βασίλης κάθε χρόνο και πήγαινα δώρα στα παιδάκια, διάφορα στη γειτονιά,τότε στην Αυστραλία ή και επειδή δεν ερχότανε ποτέ ο Άγιος Βασίλης, αποφάσισα να ντυθώ εγώ. Και έτσι που λες αυτή την κρυφή χαρά που ένιωθα από μωρό (και έζησα και σε μια χώρα που είχε 40 βαθμούς Κελσίου το Δεκέμβρη, οπότε καταλαβαίνεις καθόλου χιόνι, ψεύτικο παντού) φοβάμαι μην τη χάσω, αυτή τη δική μου χαρά. Γιατί η πραγματικότητα ποτέ δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο της φαντασίας μου. Αυτό με φοβίζει στις γιορτές.
>
Απουσία ή παρουσία ;
Και τα δύο. Απουσία οπωσδήποτε από αυτό που αντικρίζουν τα μάτια μου και παρουσία οπωσδήποτε σε αυτό που μου λέει η ψυχή μου.
>
Φέτος στροφή στο θεατρικό σανίδι, με ένα μουσικό μονόπρακτο, κάτι που δεν έχεις κάνει σχεδόν ποτέ επαγγελματικά . Λίγα λόγια;
Με σαρώνει . Ένας μονόλογος που με σαρώνει κυριολεκτικά και γύρω στα δεκαεφτά τραγούδια που είναι συνταιριασμένα με τη ζωή της Janis Joplin, με ένα τρόπο λίγο έτσι όπως είπες ,σαν μονόπρακτο. Απλό, άμεσο, αλλά που σε κόβει ρε παιδί μου κομματάκια. Νιώθω ότι μετά πρέπει να ξαναφτιάξω τον εαυτό μου από την αρχή σαν παζλ. Δεν είμαι ποτέ η ίδια μετά από κάθε στιγμή της Τζάνις. Και την ευγνωμονώ βέβαια γιαυτό!
>
Τελειώνοντας ,πες μας Θεοδοσία ένα δικό σου μικρό μονόλογο για την αλλαγή, για όλους εμάς ως γιορτινή ευχή…
Λοιπόν η αλλαγή! Να επιτρέψουμε να γεννηθεί μέσα από τη συνειδητότητά μας, αυτό το πλάσμα το θεϊκό. Να γεννηθεί μέσα από την αγάπη που είμαστε και να γαλουχηθεί με υψηλή σκέψη, με αφοσίωση. Να συν -ταιριάξουμε το ένα μας κομμάτι, το καλό με το άλλο μας κομμάτι, το κακό. Και να γίνουμε ένα. Ακριβώς στο κέντρο, που χωρίζει το πάνω μέρος του σώματος με το κάτω. Δηλαδή στην καρδιά μας, έτσι ώστε ο λαιμός μας και ο αυχένας μας (και το πέμπτο κέντρο μας, αυτό που μιλάμε και λέμε τι είμαστε) να λέει πάντα την αλήθεια του.